26.9.2014 | 13:16
Μου λείπεις...
Μου λείπεις.. Μου λείπει η ανάσα σου, το χαμόγελό σου..Μου λείπει η αγκαλιά σου...Δεν τα καταφέρεμε. Τρελές ανασφάλειες και οι δύο. Δεν μπορούσαμε αντικειμενικά να είμαστε άλλο μαζί μέσα σε μια κατάσταση τρέλας. Με παίρνεις και μου λες ότι με αγαπάς και ότι θέλεις να μίνω στη ζωή σου. Ότι δεν θα γίνω η καβάτζα σου. Ότι μπορούμε να βγαίνουμε μια φορά την εβδομάδα να τα λέμε. Όμως μου ξεκαθάρισες να μην σε περιμένω να γυρίσεις. Ίσως να είμαστε ξανά μαζί στο μέλλον εννοώντας τουλάχιστον έναν χρόνο. Και αυτό, βέβαια, δεν είναι σίγουρο. Μίλησες ξεκάθαρα, ώριμα, λογικά. Το μυαλό μου συμφωνεί. Όμως η καρδιά λυγίζει. Το ξέρω ότι είμαστε και οι δύο πολύ ανασφαλείς άνθρωποι και σε αρκετά ζητήματα διαφωνούμε. Και γι΄αυτό ήταν δύσκολο να συνυπάρξουμε. Πώς μπορώ, όμως, να συνεχίσω τη ζωή μου μακριά σου; Έχει περάσει ένας μήνας και αρνούμαι να δεχτώ ότι δεν είμαστε μαζί. Σ΄αγαπώ ρε Γιάννη....
