ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασαν.... 14 χρόνια? Τόσα είναι? Μπορεί.... Ξαναβρεθήκαμε απο κοντά προχτές. Σε είχα αφήσει, με είχες αφήσει, κανείς δεν κυνήγησε κανένα και μείναμε έτσι. Απο μαλακία? απο μαλακία. Πως να το εξηγήσω? Πως να το εξηγήσω οτι σε θέλω ακόμα? Πως να το εξηγήσω ότι σε είχα στην αγκαλιά μου και έκλαιγες γιατί ζεις με ένα "Αν"? Και τί να κάνω τώρα? Δεν έχω κάποιον να τα πω, δεν γίνεται, μόνο εγώ ξέρω για σένα, είμαι πλέον ο μόνος μάρτυρας της ύπαρξης σου στην ζωή μου. Είσαι παντρεμένη, έχεις παιδί. Εγώ βρήκα επιτέλους τον άνθρωπό μου και το σκέφτομαι σοβαρά. Χτες σε έψαχνα απεγνωσμένα όμως κι ας ήξερα ότι είχες δουλειές και τρεχάματα. Η ανάσα σου όμως με στοιχειώνει. Σκατά. Πόσος καιρός θα περάσει μέχρι να σε αποβάλλω πάλι? Τα θέλω και τα παθαίνω όμως... Βλέπεις, έτσι είναι άμα είσαι χαζός για κάποια. Τρέχεις. Δεν ξεχνάς. Αναζητάς. Κι ας ξέρεις ότι θα βρεις τοίχο, γκρεμό.Όμως. Όμως... ένιωσα την καυτή σου ανάσα. Το φιλί σου. Το άγγιγμα σου... Ένιωσα εσένα και ας μην μπήκα μέσα σου. Ήσουν στο παρασκήνιο σιωπηλός θεατής και βγήκες προσκήνιο πρωταγωνίστρια... Και να ήξερες μόνο τί μου έκανες. Σε τί τριπ με έβαλες. Έχεις ιδέα? Δεν νομίζω. Έχεις τα δικά σου να σκεφτείς. Έχεις την ηθική σου. Κι εγώ? Εγώ έχω... εμένα. Πρέπει να το αφήσω-πάλι- πίσω μου και να προχωρήσω... Πρέπει. Δεν γίνεται αλλιώς...Blckhrt