ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τοσο βασανισμενες ψυχες και οι 2..ολα τοσο δυσκολα μεχρι τοτε,τοσο σκοτεινα και αγρια..κι οταν βρεθηκαμε σαν να διαλυθηκαν ολα τα συννεφα και απλα μειναμε ο ενας στην αγκαλια του αλλου..μεσα απο το ''εμεις'' προσπαθησαμε να γιατρεψουμε τις πληγες μας αλλα μαλλον αυτο οσο κι αν το καταφεραμε διελυσε το''εμεις''..νευρα,ψυχολογικα,πονος,χωρισμος,ξανα μαζι,ξανα πονος και στενοχωρια..σαν να μη μπορουσαμε ο ενας μακρια απο τον αλλο αλλα και σαν αυτη η αγκαλια να μας ματωνε..κι ετσι μετα απο ολα αυτα απλα χωρισαμε..απλα αφησα το χερι σου κι εσυ το δικο μου,κουραστηκαμε να προσπαθουμε κι ομως να ποναμε καθε φορα περισσοτερο απο τη προηγουμενη..τωρα εσυ εκει κι εγω εδω σε αλλες αγκαλιες που δε ματωνουν,δε κρατανε το βραδυ ξυπνιο σωμα και μυαλο αλλα δε γιατρευουν μεσα μας τιποτα..δε δινουν ζωη αλλα δε τη παιρνουν και μακρια..αυτο που ενιωσα μαζι σου δε θα το ξαναζησω ποτε και ειμαι σιγουρη και χιλιες ζωες να ξαναζουσα θα το εκανα απο την αρχη αλλα τωρα μου φαινεται βασανιστηριο που δεν αντεχεται..μακαρι αυτη η καινουρια αγκαλια να σε κανει ευτυχισμενο,να σου δωσει οσα η δικια μου πληγωμενη ψυχη δε μπορεσε κι ας τα δωσε ολα..ολα μου τα'δωσες κι εσυ μα τα πηρες πισω τοσο βιαια..να'σαι καλα παντως ρε,δε θα ξεχασω ποτε ησουν ο ανθρωπος μου..μεινε ομως μακρια μου,δε θελω να ξαναντικρυσω ποτε τη μορφη σου θα με γυρισεις τοσο πισω και δεν θα αντεξω,θα λυγισω εκει μπροστα σου..