ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμασταν 3 χρόνια μαζί, φοιτητές και οι δύο στην ίδια πόλη. Μοιραζόμασταν τα πάντα. Γουστάραμε ο ένας πολύ τον άλλον. Υπήρχε πολύ πάθος, αλλά και πολλοί τσαακωμοί. Τελικά χωρίσαμε. Εσύ πήρες την απόφαση και είχες απόλυτο δίκιο. Μετά από πολλή σκέψη τις ατελείωτες ώρες μοναξιάς έχω καταλάβει πια το λόγο που μαλώναμε: οι ανασφάλειές μου. Και όχι μόνο όσον αφορούσε τη σχέση μας, αλλά στα πάντα. Φταίει ο τρόπος που έχω μεγαλώσει. Πάντα ήμουν ανασφαλής, ποτέ δεν πίστευα στον εαυτό μου. Φοβόμουν να εκφράσω την άποψή μου, τη δυσαρέσκειά μου. Στην ουσία δε ζούσα. Με στήριξες πάρα πολύ σε όλο αυτό, όμως κάποια στιγμή δεν άντεξες άλλο. Έχεις και εσύ να λύσεις τα δικά σου προβλήματα.Δεν ξέρω πού πατάω και πού βρίσκομαι. Τώρα πια έχω το θάρρος να σου πω ότι δεν συμφωνώ με όλες τις επιλογές σου. Ναι, δε φοβάμαι, δεν έχω άλλωστε να χάσω και κάτι. Διαφωνώ με κάποιες πράξεις σου, αλλά συγχρόνως ξέρω βαθιά μέσα μου ότι με νοιάζεσαι όσο κανείς άλλος. Συγκέντρωσα όλα τα ενθύμιά σου σε μία σακούλα για να μην τα βλέπω και ένιωθα ότι ξεριζώθηκε ένα κομμάτι από μέσα μου...Να σε διεκδικήσω ξανά;;;