ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω και πολυ καιρο, νιωθω πως πρεπει να πασχω απο καταθλιψη η κατι τετοιο. Δεν εχω συγκεκριμενα προβληματα αυτον τον καιρο, τουλαχιστον οχι τραγικα, μονο τα κλασικα μικροπραγματα που εχει ο καθενας. Ομως νιωθω πως εχω πολλη θλιψη συσσωρευμενη χρονια και τελευταια εχω χασει την ορεξη μου για τα παντα και τους παντες. Κανεις δεν μου εχει κανει καποιο σχολιο , γιατι ειμαι πολυ καλη στο να κραταω μεσα μου ολο αυτο και συνηθως ειμαι ο διασκεδαστης της παρεας, καθως και αυτος που στηριζει στις δυσκολιες τους παντες, παντα με το χαμογελο και το χιουμορ. Αισθανομαι οτι ηρθε η στιγμη καποιος να γινει το δικο μου στηριγμα, η απλα ενας αμεροληπτος ακροατης σε οσα εχω να εξομολογηθω. Σκεφτομαι να απευθυνθω σε ψυχολογο, αλλα ντρεπομαι γι αυτο. Ολοι οι φιλοι μου δειχνουν να εχουν ελεγχο της ζωης τους. Το αγορι μου αν το μαθαινε θα ηταν σιγουρα διπλα μου, ομως φοβαμαι οτι θα αλλαξει η σχεση μας. Οι γονεις μου θα ανησυχουσαν πολυ και θα σκεφτουν διαφορα, αλλα πιστευω πως το χρειαζομαι. Ευτυχως ειμαι φοιτητρια και δεν μενω μαζι τους οποτε ειναι καπως πιο ευκολο. Τι να κανω?