ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν είναι τόσο η ελληνική κοινωνία που αλλοτριώνεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς, όσο η καταστροφική μακαριότητα που έχει κυριεύσει τους συνανθρώπους μας: Κάποιος γρονθοκοπείται, ε και τι έγινε. Τον άλλον τον λήστεψαν, νταξ' συμβαίνουν αυτά. Γνωστός μας αδικήθηκε, τι να λέμε τώρα και μη χειρότερα, φίλος μας είναι άρρωστος, περαστικά φίλε και καλή ψυχή.Δεν θα γίνω τετριμμένος, ισχυριζόμενος πως παλιότερα οι άνθρωποι ήταν αλλιώς, καλωσυνάτοι, ηθικοί και αλτρουϊστές. Ποτέ δεν ήσαν έτσι. Απλώς σε μια κοινωνία που ευημερεί, υπάρχει χώρος και για ελεημοσύνες, και για καλωσύνες και για συμπάθειες. Όταν πλακώνουν να ζόρια, ο άγριος, ακαλλιέργητος εαυτός μας, έρχεται στην επιφάνεια. Δεν είναι δα και τόσο άσχημο να αρχίσουμε να νοιαζόμαστε για τους συνανρθώπους μας, όχι τύπου "να αγκαλιάσουμε τους μετανάστες", αλλά να εννοούμε την "καλημέρα" το πρωί, να κλείσουμε κανένα ραντεβού σε άτομα που έχουμε να δούμε καιρό, να κάνουμε καμιά μικροεξυπηρέτηση.Ας ξεκινήσουμε με τα απλά...