ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα περισσότερα παιδιά φοβούνται το δράκο, το λύκο, το σκοτάδι. Εγώ φοβόμουν τον πατέρα μου -το πατέρας να το βάλεις σε εισαγωγικά. Στα 24 μου, ξέρω ότι υπάρχει χειρότερο από έναν βίαιο σύζυγο που δέρνει τη γυναίκα του: βίαιος πατέρας. Τα έζησα και τα δύο ως κόρη.Ανοίγω τα άλμπουμ με τις παιδικές φωτογραφίες. Πρωτομαγιά στο χωριό: ο αδερφός μου κι εγώ, η μαμά και μια μουτζούρα. Θυμάμαι πότε το έκανα: μετά το σκηνικό με το αυτί. Είχε γεμίσει αίματα η κουρτίνα. Τράβηξε τον αδερφό μου από το αυτί και τον έφερε από το σαλόνι σηκωτό στον αέρα, στο δωμάτιό μας. Πέντε χρονών παιδί ήταν, ο λοβός του αυτιού του σκίστηκε σαν χαρτί. Ο λόγος; «Τα ορνιθοσκαλίσματα». Είχε την απαίτηση να μάθουμε να γράφουμε πριν πάμε σχολείο -εγώ ξεκίνησα να γράφω όταν ήμουν τεσσάρων. Κι αν τα γράμματα δεν ήταν ολοστρόγγυλα όπως τα ήθελε, γινόταν χαμός.Σάπιζε τον αδερφό μου!!!!!!!Μεγάλωσα σε μια πατριαρχική οικογένεια. Μια «ηθική» οικογένεια, όπως έλεγε ο πατέρας μου. Η μητέρα μου ήταν τοίχος. Διακοσμητικό στοιχείο που λένε. Αν δεν μας άφηνε χρόνους ο μαλάκας, θα ήταν ακόμα μαζί του. Εμεινε χήρα, ξαναπαντρεύτηκε και έχει άλλα δύο παιδιά, με έναν ήρεμο και καλό άνθρωπο. Δεν τη βλέπω συχνά αλλά χαίρομαι που είναι καλά και ευτυχισμένη. Καμία γυναίκα δεν αξίζει έναν βίαιο άντρα. Αν τον παντρευτείς όμως έχεις το δικαίωμα επιλογής. Αν είναι πατέρας σου, όχι.Πάντα υπήρχε μια αφορμή για νεύρα, για να αρχίσει να φωνάζει. Πιο πολύ ξύλο έτρωγε ο αδερφός μου. Τον σάπιζε κανονικά. Τον έδερνε επειδή έπεσε παίζοντας και έσκισε το παντελόνι στο γόνατο ή επειδή υπονόησε ότι δεν του αρέσει το φαγητό. Αργότερα γιατί άργησε 10 λεπτά να γυρίσει. Μας χτυπούσε πάντα για τους βαθμούς στο σχολείο που δεν ήταν «καθαροί». Καθαρό, για εκείνον, ήταν μόνο το 20. Εχουμε φάει πολύ ξύλο για 18άρια και 19άρια. Το 17 δεν υπήρχε, ήταν σαν να του έλεγες έμεινα στην ίδια τάξη.Η χειρότερη φορά, όπως τη θυμάμαι τώρα, ήταν το 2004. Μεσημέρι, με 40 βαθμούς, ξεκινήσαμε με τους συμμαθητές μου να πάμε να δούμε βόλεϊ. Πήγαινα Β' Γυμνασίου, φορούσα κοντό σορτσάκι και αθλητικά. Στην τσάντα μου είχα και μια φόρμα για να αλλάξω πριν γυρίσω το βράδυ. Για να μη με δει. Γυρίζοντας, σταματήσαμε για παγωτό, στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, δίπλα στο σπίτι. Κι εκεί άκουσα τη φωνή του να λέει το όνομά μου. Πάγωσα. Ηξερα τι με περιμένει. «Προχώρα», μου είπε ήρεμα μπροστά στους συμμαθητές μου. Μόλις απομακρυνθήκαμε λίγο, μου πέταξε το παγωτό στο πρόσωπο και άρχισε να μου τραβάει τα μαλλιά και να με χαστουκίζει!!!!!!!