ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλέπω παντού έρωτες κι αγάπες... κι εγώ δε νιώθω τίποτα, για κανέναν. Σαν μαύρη τρύπα έκανε η καρδιά μου μετά από σένα. Ρήμαξες ότι όμορφο είχα μέσα μου και πλέον δε νιώθω ούτε αγάπη ούτε έρωτα... μόνο για σένα υπήρχα, υπάρχω, θα υπάρχω. Έχεις εσύ το τρόπο να με κρατάς. Με σέρνεις μαζί σου όπου πας, κι εγώ εδώ έχω μείνει χωρίς ψυχή. Κι η μόνη σκέψη μου είναι να σε δω, γιατί όταν σε βλέπω σαν φάρμακο μπαίνει το μίσος μέσα μου κι έστω για λίγο αναπνέω. Κι όταν δε σε μισώ, και δε σε αγαπώ, είναι χάρη στο ναρκωτικό, με κάνει και σιχαίνομαι τον εαυτό μου, κι έτσι για λίγο σε ξεχνώ. Το ξέρεις καλά εσύ αυτό το ναρκωτικό, εκείνο που ξεριζώνει την καρδιά των ανθρώπων για να τη βάλει ξανά πάλι στη θέση της, όμως γρατζουνισμένη, πληγωμένη, μισή απ'ότι την βρήκες στην αρχή... Κάπως έτσι μου τίναξες και τη δική μου τη καρδιά, κι όσα κομμάτια μείνανε τα πήρες μακριά μου. Ζητάω έρωτα από άτομα που δε μου φταίνε, κι όταν φανούν σκάρτοι να μου τον προσφέρουν, τους πετάω σα χαλασμένα αντικείμενα, άχρηστα να κάνουν τη καρδιά μου να χτυπήσει ξανά, ανίκανα να γίνουν εσύ... Αφού πλέον εγώ δεν έχω ζωή, δεν έχω καρδιά, δεν έχω ψυχή, δεν έχω εσένα, τι να την κάνω την ύπαρξη μου; Έλεγα θα σε ξεπεράσω, θα ζήσω εγώ μακριά από έρωτες κι αγάπες... όμως που να ξερα το τίμημα που θα πλήρωνα. Γιατί χωρίς συναισθήματα η ζωή είναι μουντή, βαρετή και πολλές φορές πονάει πιο πολύ από μια ραγισμένη καρδιά... Η δικιά μου δε ξανακολλάει όμως, ήταν τέτοια η πτώση που τα κομμάτια σκορπίστηκαν σε όλες τις γωνιές του κόσμου, κι ότι μπόρεσα και μάζεψα μου τα έκλεψες εσύ γι άλλη μια φορά. Κλείνομαι μέσα μου, φαντάζομαι ιστορίες... αγάπες που θα ζούσα αν δε με χάλαγες. Μα πιο πολύ όταν τα σκέφτομαι, ονειρεύομαι εσένα, απλό, καθημερινό, να με κρατάς αγκαλιά γι άλλη μια φορά, όχι τελευταία όμως, να μου ψιθυρίζεις λόγια δικά μας μόνο, προσωπικά... Μα ποτέ δε τα ακούω αυτά τα λόγια... γιατί ποτέ δε μου τα'πες.