ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ήμουν μικρός ο πατέρας μου δεν ήταν ακριβώς αλκοολικός, αλλά έπινε γενικά πάρα πολύ. Η μάνα μου συνέχεια του φώναζε αλλά αυτός δεν άκουγε. Από ένα σημείο και μετά, έβαζε εμένα που ήμουν 12-14 χρονών να πηγαίνω να τον μαζεύω από εκεί που τα έπινε, γιατί όπως μου έλεγε, επειδή εγώ ήμουν το παιδί του, ίσως με άκουγε και επέστρεφε σπίτι. Επίσης όλα τα χρόνια όταν ήμουν μικρός, μου έλεγε συνέχεια τα λάθη που έκανε ο πατέρας μου, δηλαδή μου έλεγε τα προσωπικά της και μου τον έβριζε, σαν να τα έλεγε σε μια φίλη της, χωρίς πολλές λεπτομέρειες βέβαια. Τώρα που έχω φτάσει 32 της εξηγώ πως αυτό που έκανε τότε ΔΕΝ ήταν σωστό, για τον απλό λόγο ότι ένα παιδί 12-14 χρονών ΔΕΝ μπορεί να σηκώσει τέτοιο βάρος προβλημάτων. Αυτή βέβαια δεν μπορεί να το καταλάβει. Αυτό που ξέρω εγώ βέβαια είναι πως η μάνα μου, επειδή δεν μπορούσε να σηκώσει το φορτίο μόνη της και επειδή δεν είχε φίλες να της στηριχθούν, πέταγε ένα μέρος του προβλήματος της σχέσης της σε εμένα, μήπως και κάνω κάτι εγώ και βελτιωθεί η σχέση της. Το όλλο πρόβλημα σε όλη την υπόθεση είναι ότι έχω εντελώς αρνητικό πρότυπο για το πώς πρέπει να είναι οι σχέσεις.