ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα τελευταία χρόνια έχω βγει πολλά ραντεβού με γυναίκες διαφόρων ηλικιών. Εγώ είμαι 38 αλλά έχω κάνει "παρέα" με ηλικίες από 24 μέχρι 45. Το κοινό τους χαρακτηριστικό (και αυτό ισχύει για όλες σχεδόν τις περιπτώσεις) ήταν ο τραγικά λίγος ελεύθερος χρόνος. Και εξηγούμαι: το κανόνισμα των ραντεβού ήταν πάντα ένας γολγοθάς. Ώρες στο τηλέφωνο όπου παίρναμε τι μέρες μία μία και πολλές φορές η μόνη διαθέσιμη βραδιά ήταν μετά από δέκα μέρες ή και παραπάνω μετά την πρώτη γνωριμία. Το δεύτερο ραντεβού τα ίδια και πάει λέγοντας. Προσωπικά έχω ένα αρκετά χαλαρό πρόγραμμα και δεν περιμένω από την άλλη να είναι επίσης χαλαρή. Αλλά εδώ μιλάμε για προγράμματα που ήταν κανονισμένα ένα δίμηνο πριν και γεμάτα με ό,τι ενασχολήσεις μπορεί να φανταστεί κανείς (πλην της εργασίας φυσικά), από γιόγκα και πιλάτες μέχρι μαθήματα μαγειρικής, ορειβασία, ξένες γλώσσες, χορός, ερασιτεχνικοί θίασοι, ομάδες εργασίας και δεν ξέρω γω τι άλλο.Δεδομένου ότι είμαι τύπος του "στη βράση κολλάει το σίδερο", οι περισσότερες από αυτές τις ερωτικές περιπέτειες έληξαν άδοξα. Δηλαδή είτε έγινε κάτι μια φορά είτε δεν πρόλαβε να γίνει ποτέ γιατί από τη μία συνάντηση στην επόμενη, εγώ είχα ξεχάσει πώς είναι η φάτσα τους και δεν είχα ιδιαίτερη όρεξη να συζητάμε μισή ώρα για την πιθανότητα να ξαναβρεθούμε μετά από δυο εβδομάδες. Μόνο μία είχε κάποια διάρκεια αλλά κι εκεί το κανόνισμα ήταν μια ταλαιπωρία πάντα. Ακόμα και στην τελευταία μεγάλη σχέση μου, το να μείνουμε στο κρεβάτι την Κυριακή, ως το μεσημέρι, ήθελε προγραμματισμό.Οπότε αναρωτιέμαι και παρεμπιπτόντως ρωτάω κι εδώ, τις ελεύθερες (μη παντρεμένες) γυναίκες όλων των ηλικιών: Γιατί φορτώνετε τα προγράμματά σας τόσο πολύ; Είναι κάτι που πραγματικά το θέλετε ή σας παρέχει κάποια ασφάλεια και αίσθηση ανεξαρτησίας; Θέλω να διευκρινίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν το κατακρίνω. Απλά κάνει τα πράγματα πολύ δύσκολα όσον αφορά τις νέες γνωριμίες και είμαι σίγουρος ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για μένα.