ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε μετάνιωσα ποτέ για όσα άφησα να φύγουν πες μου ρε φίλε τότε γιατί στιγμές μου με πνίγουν δεν άπλωσα το χέρι σ’ όσα μ’ είχαν προδώσει ούτε ζήτησα απ’ το παρελθόν ποτέ να με γλιτώσει. Έστηνα πάντα την τύχη μου στα ραντεβού μας εγώ κι οι στίχοι μου δεν είχαμε ποτέ το νου μας χαρίζαμε ελπίδα ενώ φαινόταν η παγίδα φτιάξαμε ουρανό στη σκηνή κάθε σανίδα. Για να νιώθουν αστέρια όλοι όσοι πατάνε να φεύγουνε γι’ αλλού όσο τραγουδάνε κι εσύ ψυχή μου με ρωτάς για ποιον ακόμα φωνάζω για ποιον γελάω δυνατά και ποιον τρομάζω. Για ποιον λαό για ποιον θεό για ποιούς αγώνες για ποια αδέλφια ποιούς χειμώνες ποιες εικόνες τι να τα κάνω όλα αυτά που φτύσαν πάνω στ’ ονειρό μου αυτά που αποτελειώσανε το λαβωμένο ξωτικό μου. Κι όσα με ξενερώνουν στο μεθύσι μου πάνω σαν τα κερνάω ξεθυμάνανε τι να τα κάνω καρδιά μου άλλαξες χρώμα μπήκε νερό στο κρασί μου στέλνεις το δάκρυ σου στην πιο κρυφή πληγή μου. Μα εγώ δε βγάζω μιλιά ρίχνω χαστούκια στο χρόνο για να τρέξει πιο πολύ για μένα μόνο να τελειώνω δε θέλω από κανένα γιατρειά θέλω να φύγω μακριά.