ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στο σχολείο (λίγο στην Α και Β Γυμνασίου) υπήρξα θύμα bullying και mobbing. Δεν κράτησε πολύ. Δεν με υποστήριξε κανένας. Ήμουν μόνος μου. Στο Λύκειο άλλαξα σχολείο και γειτονιά. Ειδικά στην Β και Γ Λυκείου ξαναέπεσα θύμα bullying και mobbing, από δυο νταήδες (από αυτούς που αρέσουν και στις κοπέλες), οι οποίοι μου μάμησαν την ψυχολογία. Κανείς δεν μου συμπαραστάθηκε. Δεν ήξερα ουτε τι να κάνω, ουτε σε ποιόν να απευθυνθω. Δεν πέρασα πανελλήνιες, έδωσα εξετάσεις και πήγα να σπουδάσω σε ξένη χώρα (Γερμανία). Νόμιζα οτι θα αποκτούσα φίλους και θα είχα καλή παρέα, μιας και σπούδαζα κάτι που μου άρεσε. Τελικά έπεσα και εδώ θύμα mobbing, και μάλιστα από συμπατριώτη. Όταν το πράγμα δεν πήγαινε άλλο και είπα να απευθυνθώ στους καθηγητές, αυτοί αδιαφορήσαν. Μου είπαν να μην ασχολούμαι. Το ίδιο μου είπαν και φοιτητές νομικής απο τον ελληνικό σύλλογο της πόλης. Αναγκάστηκα να μετακομίσω και να αλλάξω πόλη και σχολή (είναι εφικτό αυτό στη Γερμανία). Προσπάθησα να κάνω καινούργια αρχή. Βοήθησα κάποια παιδιά που νόμισα οτι είναι σαν κι εμένα, για να μην υποστούν αυτά που έχω υποστεί εγω. Μου την έφεραν. Δυο ειδικά - συμπατριώτες κι αυτοί - αποδείχτηκαν φίδια. Οι Γερμανοί συμφοιτητές μου συνέχιζαν να ασκούν mobbing εναντίον μου. Το πρώτο διάστημα έμεινα συγκάτοικος σε ενα σπίτι με 3-4 άλλα άτομα, τα μισά από τα οποία ήσαν πλουσιόπαιδα. Ενα βράδυ Δευτέρας έκαναν ολονύχτιο πάρτυ, και ενω εγω την επομένη το πρωί είχα εξετάσεις στη σχολή μου. Πήρα τηλέφωνο την αστυνομία να καταγγείλω την φασαρία - δεν ήρθε ποτέ. Για να τα βγάλω πέρα οικονομικά, δούλευα σε εστιατόριο στη λάντζα. Εκεί ήσαν ενας Τούρκος που ήθελ να παίξει μαζι μου, να δει τις αντοχές μου στο bullying και ενας ρωσικής καταγωγής μάγειρας, ο οποίος είχε μάλλον κάποια απωθυμένα. Τη μια ηταν γελαστός και πλακατζής, την άλλη ηταν σκυθρωπός και θυμωμένος. Μια φορά και χωρίς κανένα λόγο, με έβρισε μέσα στο εστιατόριο, μπροστά στους πελάτες - πολλοί εξ αυτών φοιτητές. Του ζήτησα τον λόγο και ήθελε να με χτυπήσει. Ο Τούρκος μετά ήρθε και μου έλεγε να προσέχω εγω πως φέρομαι, διοτι δεν είμαι αναντικατάστατος κτλ. Ο μάγειρας για κάποιο διάστημα είχε φέρει τον αδελφό του, ενα μαγκάκι, το οποίο επίσης χωρίς λόγο, με έβριζε δημοσίως. Κάποια στιγμή σηκώθηκα και έφυγα από κει, και φυσικά και από το σπίτι. Η ψυχολογία μου ήταν χάλια, υποστήριξη δεν είχα από κανέναν εκει. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε από εναν καθηγητή μου, επιτηριτή της εργασίας μου, τον οποίο μέχρι τότε σεβόμουν. Αντι να κάνουμε σοβαρή συζήτηση περι του αντικειμένου της εργασίας μου, αντι να μου δώσει κάποιες κατευθύνσεις, μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο νεύρων, ρίχνοντας ακόμα περισσότερο την ψυχολογία μου. Επίσης με εξέθεσε δυο φορές δημοσίως με το να μην με πάρει - με φτηνές πραγματικά δικαιολογίες - ως μέλος της ερευνητικής του ομάδας. Αντ΄αυτού προτίμησε να γεμίσει τις κενές θέσεις με παιδιά άσχετα με το γνωστικό αντικείμενο, αρκετά από τα οποία ήσαν πολύ εμφανίσιμες κοπέλες. Εγώ δεν του είχα ζητήσει τίποτε, ούτε τον είχα παρακαλέσει, διότι δεν είμαι γλείφτης. Όλο αυτό το σκηνικό, συν τις συκοφαντίες των δυο φιδιών που προανέφερα, έγινε γνωστό στη σχολή και στους Γερμανούς συμφοιτητές μου. Πλέον με την ανοχή των ανθρώπων που θα έπρεπε και θα μπορούσαν να με υποστηρίξουν, έγινα μπαλάκι του τέννις ψυχολογικά, με αποκορύφωμα την επιθετική συμπεριφορά δυο Γερμανών φοιτητών απεναντί μου σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα, αλλά και ενα ανώνυμο υβριστικό και χυδαίο τηλεφώνημα μια μέρα μετά τις τελευταίες εξετάσεις στην σχολή μου για το πτυχίο μου. Λίγους μήνες μετά μετακόμισα πάλι για μια δουλειά σε μια μικρή εταιρεία. Και εκει δυστυχώς mobbing. Κάποια στιγμή τελείωσε κι αυτό. Τώρα είμαι αλλού. Σε ενα μικρό διαμέρισμα - μόνος, αλλά ευτυχισμένος. Προσπαθώ να βρω τον δρόμο μου στη ζωη. Το κακό που μου δημιούργησαν το bullying και το mobbing δεν ξεπλένεται εύκολα - όταν π.χ. μπαίνω σε μέσα μαζικής μεταφοράς κάθομαι παράμερα. Δεν εμπιστεύομαι τους συνανθρώπους μου. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως το δημιουργούν, οχι μόνο οι θύτες, αλλά και όλοι όσοι βλέπουν, ακούν, ξέρουν (συμμαθητές, συμφοιτητές, καθηγητές, συνάδελφοι και προιστάμενοι σε δουλειά) αλλά δεν θέλουν να λάβουν μέρος, ακόμα κι αν γνωρίζουν, οτι η συμμετοχή τους μπορεί να σταματήσει τις εκδηλώσεις bullying και mobbing των θυτών. Ο άτυχος Βαγγέλης ήξερε οτι δεν μπορούσε να απευθυνθεί σε κανέναν. Ήξερε οτι δεν είχε διέξοδο. Μακάρι να είναι το τελευταίο θύμα bullying-mobbing. Συλληπητήρια στην οικογένειά του.