27.3.2015 | 22:33
Η καταθλιψη και εγω ειμαστε ενα..
Τι να πεις οταν βλεπεις την ζωη να χανεται ετσι?τα ωραιοτερα χρονια σου να τα περνας κλεισμενη στον ευατο σου με ανειπωτους φοβους, κρισεις πανικου τρελες ιδεες που ο ιδιος σου ο ευατος δημιουργει..ποσα χρονια ακομα ετσι?δεν αντεχεται ολο αυτο και να πεις δεν προσπαθησα? ψυχολογοι, φιλοι, οικογενεια εγω η ιδια ολοι αντιμετωποι με αυτο το τερας λερναια υδρα που ενα κεφαλι κοβεις δεκα βγαινουν.παλευω μαζι της και με τους φοβους μου τουλαχιστον 6 χρονια και ειμαι μονο 21 καταφερα να σταθω στα ποδια μου καποια στιγμη αλλα σαν κινουμενη αμμος με ρουφα παλι αυτη η αρρωστεια και μου ξεζουμιζει ολη την ορεξη για ζωη.δεν ευχομαι ουτε στον χειροτερο εχθρο μου τον εφιαλτη μου,μονο οσοι εχουν περασει το ιδιο θα καταλαβουν..για να επιβιωσω απλα κλεινω τα ματια και αναπολω στιγμες πραγματικης ευτυχιας ελπιζοντας καποτε να τις ξαναζησω..........
