6.4.2015 | 21:25
Είναι η παραίτηση ήττα?
Κάνω μια δουλεια στον καλλιτεχνικό χώρο, που όλοι νομιζουν οτι είναι φοβερή, οτι ειμαι πολύ τυχερή κτλ... όμως. το "αφεντικο" μου, μου φερεται απαίσια, με ειρωνεύεται, με κάνει να νιώθω οτι όσες ωρες και όσο και να δουλεύω είμαι άχρηστη...δουλεύω 12 ώρες την ημέρα, 6 μέρες την εβδομάδα, με δουλεια που δεν τελειώνει οταν κλείνω την πόρτα του σπιτιού...και πείσμωσα και είπα "όχι εγώ θα τα καταφέρω, θα καταφέρω να με εκτιμήσουν, να έχω αναγνώριση στη δουλειά μου..."Αυτό συνειδητοποιώ δεν θα γίνει ποτέ.Αυτός ο ανθρωπος εδω και 30 χρόνια δουλεύει με την αφρόκρεμα...και του επιτρεπεται να είναι σαδιστης, να συμπεριφέρεται με απαράδεκτο τρόπο και να καταπατάει τους νέους από κάτω.και παρόλα αυτα συνεχίζει να έχει δουλεια, συνέχεια, ακόμα κ εν μέσω κρίσης...Γιατί να περνάνε αυτές οι απαίσιες συμπεριφορές, και να επιβραβεύονται κιόλας???Και το ερώτημα είναι το εξης-σε ποιό σημείο παραιτείσαι?σε ποιο σημείο βάζεις τα όρια σου και τον εαυτό σου από πάνω απο μια φαινομενικά "πετυχημένη" δουλειά?Κάθε μέρα νιώθω οτι αρρωσταίνω. Είναι η παραίτηση ήττα?
