Μπορεί να είναι και το ωραιότερο κείμενο που έχω διαβάσει στη στήλη! Με έκανε να θέλω να πάρω κι εγώ τη βαλίτσα μου προς άγνωστη κατεύθυνση (βοηθάει και το γεγονός ότι ο 30 ημερών γιος μου τσιρίζει μες στο αυτί μου...)
22.4.2015 | 15:06
<>
Αν είχα κάνει ένα παιδί θα του έλεγα (τώρα στα 40) να ζήσει όσο πιο πολλά μπορεί, να δοκιμάσει εμπειρίες, να αφεθεί σε συναισθήματα, να γίνει όχημα που πάντα θα πηγαίνει πιο μακριά στο δρόμο που έχει διαλέξει. Θα του έλεγα να ακούει τα λόγια, τις σιωπές, το μέσα του, τις μουσικές από όλα τα μέρη του κόσμου, τις πιο παράξενες λέξεις. Θα του έλεγα να ταξιδέψει, να φύγει μακριά για να μάθει πως μόνο μέσα μας υπάρχει η πιο μεγάλη βαλίτσα. Θα του έλεγα να αγαπήσει δυνατά, να αγαπήσει τον εαυτό του, να αγαπήσει τους ανθρώπους, τα ζώα, τη θάλασσα, τα σύννεφα, το κενό. Και τέλος θα του έλεγα πως όλα χάνονται, οι άνθρωποι, οι σιγουριές, τα χρόνια, όλα. Μα όταν χάνει κάτι, όταν πέφτει, όταν λυγίζει, όταν πονά, να ξέρει πως υπάρχει κι άλλος δρόμος πιο πέρα, πάντα κι άλλος δρόμος που έχει ακόμα περισσότερο ουρανό, να σηκώνεται και να συνεχίζει. Μέχρι το θάνατο. Αφού δεν έκανα παιδί, τα λέω σε μένα. Και σε σας.
1
