ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χάνεται η αγάπη? Και εάν χάνεται που πάει? Εξαφανίζεται? Και εάν εσύ τη θέλεις ακόμα εδώ?Η αγάπη είναι περίεργο συναίσθημα. Μπορεί να σε τρελάνει. Σε κάνει να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, να φαντάζεσαι....Άλλες φορές γίνεται μίσος και θυμός και άλλες απλά αγάπη. Αγάπη σαν αυτή που νιώθουν τα παιδιά. Αθώα αγάπη.Εγώ τον αγαπώ! Για μένα ήταν ο πρίγκιπας μου! Ψηλός, όμορφος, αρρενωπός, έξυπνος! Με κάτι μάτια που με κοίταζαν και έλιωνα και ένα χαμόγελο που έβλεπα και έλιωνα σαν να είμαι η πιο χαζή ξανθιά του ανέκδοτου! Τον κοίταζα και όλα έλαμπαν!Και περνάγαμε όμορφα και γελάγαμε, και μιλάγαμε. Μιλάγαμε ατελείωτες ώρες. Το μόνο που έλειπε από τον πρίγκιπα μου ήταν το άσπρο άλογο!Τι με ένοιαζε όμως? Είχε ένα ασημένιο αμαξάκι που τρύπωνα μέσα και μετά δεινοπαθούσε να με βγάλει!Δεν τον χόρταινα σας λέω!Ο καιρός όμως πέρασε και ο πρίγκιπας μου σταμάτησε να με αγαπάει όπως εγώ. Με έβλεπε αλλιώς. Ξέρετε ο πρίγκιπας μου ήταν και πρίγκιπας μιας άλλης κοπέλας. Αυτής που παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια. Εγώ αυτή τη κοπέλα τη μισώ. Τη μισώ? Μάλλον τη ζηλεύω. Τη ζηλεύω γιατί ζεί το δικό μου παραμύθι. Με τον δικό μου πρίγκιπα. Όμως πλέον η αγάπη χάθηκε, τα όνειρα έγιναν αναμνήσεις που πονάνε και εγώ πια κοιτάζω τον πρίγκιπα μου και θέλω να του φωνάξω πόσο τον αγαπώ. Να του φωνάξω πως θέλω να μου πιάσει το χέρι και να γυρίσουμε στο καλοκαίρι. Να γυρίσουμε σε εκείνο το βράδυ που του είπα πόσο τυχερή είμαι που τον έχω. Τότε. Πριν χαλάσουν όλα.