ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

5 χρόνια ημασταν μαζι. Εγώ δεν έψαχνα κάτι συγκεκριμένο εσύ όμως ήξερες τι ήθελες. Ήθελες εμένα. Σου είχα πεί οτι είμαι άδεια, δεν είχα κάτι να σου προσφέρω τότε. Μου είπες θα περιμένεις μέχρι να μπορώ. Στο μεταξύ έγινες εκτός απο εραστής μου και ο καλυτερός μου φίλος. Έμαθες για τις ανασφαλειες μου και λιγο απο τον πονο που κουβαλουσα και δεν εφυγες. Ειπες οτι θα μεινεις για παντα και εγω σε πιστεψα. Μου πηρε 2 χρονια να σε εμπιστευτω και να μπορεσω να σου προσφερω κατι ισαξιο με αυτο που μου εδινες εσυ. Με εκανες να πιστευω οτι δεν ειμαι αρκετη. Δεν εβλεπες, σου προσφερα την ψυχη μου και την πηρες αλλα ουτε αυτο ηταν αρκετο για σενα. Με καθε ευκαιρια μου ελεγες ποσα μου εχεις προσφερει, υλικα και μη. Ποσο χρονο εχεις ξοδευσει για μενα απο την καθημερινοτητα σου, χωρις ποτε ομως να με κατηγορεις. Ετσι ελεγες, οτι πληγωθηκες πολυ εξαιτιας μου αλλα το ξεπερασες. Σε πιστεψα. Ειχες δικιο. Το εκανα σε εσενα που μου φερθηκες τοσο καλα. Δικαιολογησα τις απιστευτες εκριξεις θυμου σου για πραγματα που δεν αξιζαν τοση προσοχη. Με εκανες να τρεμω, σε φοβομουν τοσο οταν θυμωνες. Σε παρακαλεσα να το ελεγξεις αλλα ποτε δεν τα καταφερες. Πολλες φορες ο θυμος σου με αναγκαζε να κραταω το στομα μου κλειστο. Στο ειχα πει ποσο με τρομαζεις. Αλλαξα εμενα για να ξεπληρωσω το χρεος μου σε σενα. Νομιζα οτι ηταν το σωστο και ξαφνηκα αρχισες να αλλαζεις. Εγινες καποιος αλλος. Μου ειπες οτι νιωθεις αδειος επειδη μου εδωσες τα παντα. Αδεισες. Εχεις αρκετα προβληματα που δεν μπορεις να λυσεις γιατι κουραστηκες πια να δινεις χωρις να παιρνεις. Η καθημερινοτητα σου εινα αβασταχτη. Τα βραδια δεν μπορεις να κοιμηθεις. Εγω ειμαι το στιριγμα σου και προσπαθω να σε βοηθησω να παρεις την αποφαση να να βοηθησεις τον εαυτο σου. Δεν εχω ψευδεσθησεις, ξερω οτι εγω μονο στιριγμα μπορω να γινω και αυτο μονο με την προυποθεση οτι θα προσπαθησεις. Σου προτεινω να παμε σε ειδικο. Εσυ ομως θες να το κανεις μονος σου. Ξερεις οτι δεν μπορεις αλλα επιμενεις. Με βλεπεις και κλαις γιατι εχεις ενοχες που δεν μπορεις να μου προσφερεις τιποτα πλεον. Δεν σε πιεζω, ποτε δεν το εκανα. Παραλληλα αρχιζεις να μιλας με μια αλλη κοπελα. Μου λες και επιμενεις οτι δεν ειναι τιποτα. Ειναι μονο 16 λες. Εγω ομως σε ξερω και αναγνωριζω τις κινησεις σου. Ξερω οτι μονο ενα τιποτα δεν ειναι. Στο λεω και επισης σου επισημαινω οτι εγω θελω απλα την αληθεια. Μου λες οτι σε προσβαλλω επειδη αμφισβητω τα λογια σου. Εγω ομως ποναω και στο λεω. Με λες υπρβολικη. Ποτε σου εδωσα αυτο το δικαιωμα αναρωτιεμαι. Παντα μου ελεγες οτι η ειλικρινια ειναι το σημαντικοτερο πραγμα για σενα και ησουν παντα ετσι μαζι μου. Ημουν και εγω ετσι μαζι σου απο την αρχη. Κατι ομως σου ξεφυγε στην πορεια και ξεχασεις τις αξιες που ειχες επιβαλλει τοσο εντονα. Μου ειπες ψεματα. Με εκανες να νιωσω σκουπιδι και τοσο ασημαντη. Στο λεω, τσακωνομαστε και χωριζουμε. Μετα με αποφευγεις δεν μπορεις ουτε να μου μιλησεις. Δεν σε κυνηγαω. Δεν μπαινω συχνα φβ αλλα οταν το κανω βλεπω φωτογραφιες με αυτη, σχολια και τοποθεσιες που εχετε παει. Δεν με λυπασαι καθολου ε? Μου μιλας εσυ και οταν σε ρωταω αν συμβαινει κατι μου λες οτι δεν χρειαζεται να ξερω. Μετα συνεχιζεις να στελνεις συχνα για να μου πεις οτι η ζωη σου γινεται καθε μερα και πιο χαλια. Μου ζητας συγγνωμη που εισαι δειλος. Τι μεγαλο θρασος που εχεις. Ποσο πολυ με εχεις πληγωσει και συνεχιζεις να το κανεις. Σε παιρνω τηλεφωνο γιατι θελω να ακουσω απο το στομα σου την αληθεια. Ειστε σε σχεση, καθολου προφανες. Σου λεω ολα οσα κρατουσα μεσα μου και κλαις. Αραγε καταλαβες ποσο πολυ με πληγωσες? Δυσκολευεσαι ακομα να αναγνωρισεις τα συναισθηματα μου και αυτο με ποναει ολο και πιο πολυ. Δεν εχει νοημα, δεν με καταλαβαινεις και το σταματαω εκει και σου λεω μη με ξαναενοχλησεις. Συνεχιζεις να μου στελνεις και συνεχιζεις να ανεβαζεις πραγματα μαζι της και εγω συνεχιζω να ποναω οταν τα βλεπω. Εγω ειμαι 21 και αυτος 22. Νομιζω οτι αναλλωθηκα αρκετα μεσα σε ολη αυτη τη σχεση. Προχωραω με την ζωη μου και ξεπερναω τα πραγματα σιγα σιγα. Εχω δρομο μπροστα μου ομως και φοβαμαι οτι ισως δεν το καταφερω ποτε αλλα δεν σταματαω να προσπαθω. Ελπιζω καποια στιγμη να καταλαβει.