ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χάνομαι... Τον τελευταίο καιρό αυτό νιώθω. Μού έχει μείνει μόνο ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που με κάνει να πιστεύω ότι ίσως και να ζω τελικά. Ίσως να υπάρχω. Εγώ που ένιωθα συμπόνια για κάθε ζωντανό οργανισμό πάνω στον πλανήτη τώρα δεν έχω αισθήματα. Ούτε καλά ούτε άσχημα. Τίποτα. Μηδέν. Από παιδί δάκρυζα και γελούσα εύκολα κι αυτό γιατί επηρεαζόμουν από οτιδήποτε γύρω μου. Κλάμα χαράς και κλάμα λύπης. Γέλιο χαράς και νευρικό γέλιο. Τώρα...Θέλω να ανοίξω μια τρύπα στη γη και να χωθώ μέσα να μη με βλέπει φως, μαζί με τις ρίζες των δέντρων και να ριζώσω κι εγώ εκεί. Τόσο βαθιά που να μην ακούγονται οι κραυγές του κενού που νιώθω μέσα μου. Μετά θα ’θελα να βρω τη δύναμη να σκάψω μέχρι το κέντρο της γης ή μέχρι εκεί που το ανθρώπινο κορμί δεν αντέχει άλλο την πίεση και τη ζέστη του πυρήνα. Να μην με αποσυνθέσει κανένα μικρόβιο. Κανένα σκουλήκι. Γιατί είμαι τόσο κενή που δεν θα χορτάσουν ποτέ.Θέλω να γίνω κι εγώ ένα ψέμα, όπως αυτά που έχει γεμίσει την πλάση η ανθρωπότητα και να στοιχειώσω όλον τον πλανήτη. Να γίνω μια Ερινύα και να βασανίσω κάθε κύτταρο εγκεφάλου που τόλμησε να προκαλέσει πόνο και θλίψη σε τούτο τον κόσμο. Δεν νιώθω πόνο ούτε οργή. Μα θέλω να νιώθω λύτρωση όσο η ψυχή μου θα ξαναγεννιέται και θα γίνεται πάλι αθώα και παιδική.