ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι μια κοπέλα στο σχολείο μου, αυτή πάει τρίτη και εγώ πρώτη. Την έβλεπα συνέχεια στον διάδρομο να κάθεται μόνη της σε μια άκρη, και που και που με έναν φίλο της. Κάποια στιγμή άρχισα να την χαιρετάω, και μετά αρχίσαμε να μιλάμε. Μια χαρά μου φάνηκε, ευγενική, αστεία, ανοικτή...Και παρ¨όλα αυτά οι συμμαθητές της έχω καταλάβει πως την έχουν εντελώς αποκομένη.Χτες που την είδα την φώναξα να έρθει να κάτσει με μένα και τις φίλες μου. Και όλα ήταν οκ η κουβέντα κύλαγε. Παρατήρησα όμως πως για κάποιον λόγο τα παιδιά από την τάξη της αλλά και την δική μας ,μας κοίταγαν κάπως περιέργα. Όχι μόνο την έχουν γραμμένη αλλά τους φάνηκε και παράξενο. Εμένα προσωπικά δεν μου κάθεται καλά να βλέπω κάποιον κάθε μέρα , να κάθεται στο δίπλα θρανιό και να μην του μιλάω. Η να τυγχάνει να βρίσκεται κάποιος τρίτος στην παρέα και να τον αγνοώ, όπως γίνεται συνήθως. Θεωρώ αυτές τις συμπεριφορές εκ μέρους μου δεδομένες, όμως ποτέ κανείς δεν έχει κάνει κάτι ανάλογο για μένα. Όταν δεν έιχα παρέα κάποτε κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί μου, όταν βρέθηκα σε καινούρια κλίκα και δεν ήξερα καλά τα άλλα παιδιά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να με γνωρίσει, μου φέρονταν σαν γλάστρα...Όχι από κακία από συνηθεία! Την κακή συνήθεια που έχουμε σχεδόν όλοι να αγνοούμε τον διπλανό μας, και όταν έιμαστε εμείς αυτοί που έχουμε ανάγκη λίγη παρέα να εκτοξευούμε κατάρες και να λέμε συνέχεια πόσο άδικος είναι ο κόσμος. Το χειρότερο είναι όταν κάποιοι αποφεύγουν να μιλήσουν σε άτομα χωρίς πολλές επαφές, ή που κάτα κάποιον τρόπο διαφέρουν, γιατί θεωρούν αν είναι δυνατόν, πως είναι 'ξεπεσμός' (ατάκες τύπου 'καλά με αυτόν πήγες και έκατσες' ακούγονται συνέχεια). Μετά αυτοί άνθρωποι αρχίζουν να αμφισβηστούν τον εαυτό τους,πιστεύουν πως δεν αξίζουν και παραιτούνται. Έτσι είναι... υγ.Δεν το παίζω σε καμία περίπτωση 'σωστή' ή καλλίτερη, απλά έχω περάσει και περνάω ακόμα (σε πιο ελαφρά μορφή) τέτοιες καταστάσεις και κάτι τέτοια πραγματικά με εξοργίζουν.