ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο μικρη ονειρευομουν να κανω κατι σηματικο στη ζωη μου. Να σπουδασω, να δουλεψω σκληρα, να υπηρετησω την επιστημη μου. Τα λεφτα δεν με νοιαζουν τοσο οσο το να μπορω να καλυψω τα εξοδα μου για να πω οτι ειμαι ευτυχισμενη. Και προσπαθησα.. Σκληρα. 1. Λυκειο: Αλλαγη σχολειου, θυμα bullying, μαθησιακες δυσκολιες... Κι ομως, με τη στηριξη της οικογενειας μου παντα και του ονειρου μου να κανω κατι σπουδαιο, τα καταφερα. Ξεπερασα τα ορια μου, κερδισα το σεβασμο των γυρω μου και περασα σε μια πολυ καλη ανωτατη σχολη. Εκει καπου αρχισα να πιστευω πως ο ανθρωπος, με τη δυναμη της θελησης μπορει να κινησει βουνα. 2. Πανεπιστημιο: Ατελειωτα παρτυ, ανεμελη ζωη, δουλεια και διαβασμα. Τελειωσα στα 4 χρονια με καλο βαθμο παρα τον περιορισμενο χρονο που ειχα στη διαθεση μου για διαβασμα. 3. Μεταπτυχιακο στο εξωτερικο: Αυτο που παντα ονειρευομουν. Το κλειδι μου για το ονειρο. Ενας ονειρεμενος χρονος, ενας χρονος που καταλαβα οτι ημουν κι εκανα αυτο που επρεπε, αυτο που προοριζομουν. Ημουν ευτυχισμενη. Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου ηθελα να ζησω εξωτερικο, οχι γιατι μισω την Ελλαδα, ουτε για την κριση. Οταν μου μπηκε η ιδεα στο μυαλο, η κριση ηταν πολυ μακρια. Αλλα γιατι απο παντα ηθελα να ταξιδευω. Ηθελα να γνωρισω την κουλτουρα των Βορειων λαων. Αγαπημενη μου χωρα, το Ηνωμενο Βασιλειο. Αυτη η σκοτεινια, η βροχη και η μουντιλα που απωθει πολλους, εμενα με μαγευει. Το οτι ο κοσμος εχει τη δυναμη να βγει εξω, να γελα, να μη χαμπαριαζει απο κρυο και βροχη, μου δινει αισιοδοξια. Εκει ηθελα να μεινω, να βρω δουλεια και να αρχισω τη ζωη μου.Το μελλον μου φαινοταν απιαστο, οι προετοιμασιες και τα ονειρα με γεμιζαν. Μεχρι που το μεταπτυχιακο τελειωσε, μαζι με τα διαθεσιμα χρηματα των γονιων μου. Ο πατερας μου ειχε χασει τη δουλεια του προσφατα και ηξερα πως δεν μπορω πλεον να βασιζομαι στα οικογενειακα διαθεσιμα για οσο καιρο ψαχω δουλεια. Ο,τι ειχε μεινει αρκουσε για 2 μηνες. Και καπου εκει φοβηθηκα. Και τα μαζεψα και γυρισα στην Ελλαδα...Αν με ρωτησεις τωρα γιατι εφυγες, θα σου πω φοβηθηκα. Και ισως ειναι η χειροτερη αποφαση που εχω παρει ποτε στη ζωη μου...10 μηνες μετα, ζω ξανα στην Ελλαδα, ζω ξανα στο σπιτι μου, εχω βρει μια δουλεια σε πολυ καλη εταιρεια με προοπτικες εξελιξης και καλο κλιμα. Η οικογενεια μου, οι φιλοι μου , η παλια μου ζωη ειναι εδω. Κι ομως εγω δεν ειμαι πια η ιδια. Εγω που παντα ατενιζα το μελλον, εγω που ξεσηκωνα τους αλλους, που ημουν αισιοδοξη, γεματη παθος για ζωη, γελια, παρτυ, δουλεια, εγω νοιωθω κενη. Δεν μπορω να κοιταξω κανεναν στα ματια πλεον, δεν μπορω να χαρω τιποτα, δεν μπορω να νοιωσω οτι κατι με γεμιζει. Αρχισα να πιστευω πως εχω καταθλιψη και να νοιωθω αχαριστη που ενω εχω την υγεια μου και τους αγαπημενους μου εγω ειμαι ετσι. Αλλα πνιγομαι. Θελω να γυρισω πισω οσο τιποτα. Μονο αυτο σκεφτομαι. Αλλα δεν μπορω να το λεω στον κοσμο. Οι δικοι μου θεωρουν οτι δεν τους αγαπω, οι φιλοι μου οτι αλλαξα, οτι μεγαλοπιαστηκα. Και μπορει να ειναι ετσι. Αλλα δεν μπορω αλλο. 10 μηνες τωρα η κατασταση χτιζεται μεσα μου και εχω φτασει στο σημειο να μην αντεχω αλλο. Να σχεδιαζω να παραιτηθω και να μετακομισω πανω κι οπου παει. Μολις το λεω αυτο στους γυρω μου με περνανε για αλλοπαρμενη, για τρελη. Ξερω πως ειναι αλλοκοτο, ξερω πως μπορει κανεις να μην με καταλαβει, ξερω πως καποιοι θα θυμωσουν διαβαζοντας το. Ομως οταν θελεις κατι με ολη τη δυναμη της ψυχης σου, τοτε δεν εισαι αυτοματα σιγουρος οτι ειναι το σωστο?