ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στη σκέψη και μόνο..αναμνήσεις..όχι Καλές.. Απαίσιες..Ας τα πάρουμε από την αρχή. Με λένε Μαρκέλλα,είναι 27 ετών και έγκυος 5μηνων. Παντρεμένη και ευτυχισμένη. Πριν μια εβδομάδα αδιασαμε στο σπίτι ένα παλιό δωμάτιο,αποθήκη. Ώστε να γίνει ο χώρος του μωρού. Προσπάθησα να βοηθήσω το σύντροφο αλλά με τη κοιλιά στο στόμα δε τα κατάφερα. εκεί που καθάριζε έρχεται έξω και μου λέει : Μαρκέλλα μου κοιτα τι βρήκα. Γύρισα και τον είδα με ένα κουτί γεμάτο τις οικογενειακές μου στιγμές. Στιγμές που δε θέλω να θυμάμαι. Ποναω όταν τις θυμάμαι. Βουρκωσα,πηρα το κουτί και άρχισα μια-μια να βλέπω κάθε φωτογραφία και να κλαιω από πάνω της. Ή μαμα μου..ή μανούλα μου..ή μόνη γυναίκα που αγαπησα στον κόσμο. Που να είναι τώρα..τι κάνει. Πως είναι..Ο πατέρας μου..κτήνος..απαίσιος στο χαρακτήρα..αλλά τον αγαπάω. Που να είναι τώρα....ο αδερφούλης μου..ο πιο μικρός μου αδερφός. Το αντρακι μου..Τι κάνει..ζει..έχει οικογένεια....Έκλαψα..σαν ένα 5χρονο παιδί. Μπροστά στο σύζηγό μου. Δεν έχω ξανά κλάψει έτσι.. Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν ωραία. Ο πατέρας μου μας έβριζε,μας φώναζε..χτύπαγε τη μητέρα μου..και όλα αυτά για τα χρήματα. Επειδή χρειαζόμασταν για το μικρό μου τότε αδερφό,φαγητό,γάλα και γενικά ότι χρειάζεται ένα μωρό.. Κάθε μέρα αυτά που εβλεπα ήταν ξύλο,ξύλο,φωνές βρισιές.. Έφτασα στα 19! Τα πράγματα πλέον είχαν ηρεμήσει. Ήμασταν μια ήρεμη οικογένεια. Ωσπου έρχονται οι γονείς μου και μου λένε πως λόγο οικονομικών πρέπει να φύγω από το σπίτι. Μου νοίκιασαν ένα τετράγωνο πιο πάνω..δικό μου σπίτι...σαφώς και Έκλαψα..πονεσα..αλλά έφυγα..δεν ήθελα να γίνομαι Βάρρος. Μετακομισα, γνώρισα το σύζηγό μου. Ο μόνος άνθρωπος που είπε ότι θα είναι μαζί μου για πάντα και το ενοουσε. Σπουδασα,επιασα καλή δουλειά και πλέον έχτισα την δική μου οικογένεια..οι γονείς μου και ο αδερφός μου αγνοούνται..μια εβδομάδα αφού μετακόμισα πήγα εγώ το βλαμμενο επίσκεψη,είχαν φύγει. Το σπίτι ερείπιο. Μοναχικό..εκείνη την ώρα συναισθήματα μίσους πέρασαν από μέσα μου..αλλά ήξερα πως ήταν της στιγμής..Σκέφτηκα ότι είναι καιρός να σταθώ στα πόδια μου,να κάνω τα ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Έτσι και τα έκανα. Πλέον κάθε βράδυ κλαιω κρυφά, δε θέλω να με ρωτήσει ο σύζυγος μου και να του πω αναμνήσεις που πονανε..Και αυτό που σκέφτομαι είναι..είμαι έγκυος.. 5μηνων..που είναι τώρα ή μητέρα μου.. Μου το είχε υποσχεθεί.. Μου είχε πει : Μαρκέλλα μου,όταν θα κάνεις και εσύ το πρώτο σου παιδάκι εγώ θα είμαι εκεί για εσένα ότι μα ότι και να γίνει. Βλακειες..που είναι..Πουθενά. Με παράτησε και έφυγε..Γιατί..μόνο αυτό ψάχνω..μια απάντηση στην ερώτηση μου..Γιατί..