Εγω εχω βρεθει στην θεση σου και οντως ειναι πολυ ασχημο..Βεβαια βρεθηκα στην ηλικια των 22 σε μια ξενη πολη που σπουδαζω ακομη..επι 6 μηνες δεν ειχα ανθρωπο να μιλησω,να αλλαξω μια αποψη,να βγω εναν καφε,εστω και ενα καλημερα(επειδη κεγω ξεκοψα με παρεα).Εγω θα σου προτεινα..αυτο που ειπε και η κοπελα .1)να επικεντρωθεις σαυτα που ηδη εχεις.2) Να γραφτεις να γινεις μελος σε οσα δωρεαν πραγματα γινονται κοντα σου,απο σεμιναρια,μεχρι το οτιδηποτε.3)Γινε εθελοντρια του συλλογου,του δημου,μιας κοινωνικης ομαδας ,γινε ομως,θα παρεις τοσο μεγαλη χαρα απο το να δινεις που θα εισαι απλα ευτυχισμενη.4)Βγες εξω μονη σου,για καφε,για ποτο..οτι θα ηθελες να κανεις καντο μονη σου.5)Μην απελπιζεσαι..ο καλυτερος φιλος του ανθρωπου ειναι ο ιδιος του ο εαυτος.Αν δεν μαθεις να αγαπας και να περνας καλα με εσενα,τοτε πως περιμενεις να σαγαπησουν και να περασουν καλα μαζι σου οι αλλοι? Αγαπησε εσενα.. 6)Κανε καινουρια πραγματα,δοκιμασετα..οσο και να πιστευεις οτι δεν σαρεσουν.7)Φτιαξε την μαγεια εκει που δεν υπαρχει.:)))
19.10.2015 | 00:34
Πήγα για καφέ με την μάνα μου.
Δεύτερη φορά για αυτόν τον μήνα, αλλά συμβαίνει πάνω από χρόνο. Δεν έχω κανέναν άλλον άνθρωπο για να βγω μια βόλτα ή να πούμε δυο κουβέντες, ούτε σύντροφο ούτε φίλους. Δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω τις αιτίες που οδήγησαν στο να φτάσω τα 30 και να καταλήξω τόσο μόνη κι απομονωμένη, σαφώς κάπου έφταιξα κι εγώ με την αιώνια εσωστρέφειά μου και τις λάθος επιλογές μου, αλλά κάπου έφταιξαν κι όσοι μέχρι πρότινος δήλωναν φίλοι μου - και για όσο, φυσικά, με χρειάζονταν - κι απλώς εξαφανίστηκαν μόλις αντιμετώπισα κάποιο σοβαρό πρόβλημα και για πρώτη φορά χρειάστηκα εγώ αυτούς. Μόνο οι γονείς μου μου στάθηκαν και τους ευγνωμονώ για αυτό, αλλά δεν αρκεί να συναναστρέφεσαι μόνο τα δυο μέλη της οικογένειάς σου.Προσπαθώ απεγνωσμένα να βρω μια δουλειά έστω και τετράωρη για να καταφέρω να βγω επιτέλους από το σπίτι και να βλέπω κόσμο, να κοινωνικοποιηθώ, αλλά μάταια. Να γραφτώ σε κάποιον σύλλογο και να ασχοληθώ με μια δραστηριότητα της αρεσκείας μου επίσης είναι δύσκολο, καθότι τα οικονομικά μας είναι εξαιρετικά δυσμενή και το μόνο δωρεάν που υπάρχει εδώ στην επαρχιακή πόλη που μένω είναι ένας παραδοσιακός σύλλογος γυναικών που το νεαρότερο μέλος του είναι μεγαλύτερο ηλικιακά κι από την μάνα μου. Έτσι, οι μόνες επικρατέστερες επιλογές που έχω υιοθετήσει είναι να κάνω συνήθως βόλτες μόνη μου και κάποιες φορές να πηγαίνω για καφέ με την μάνα μου. Και την σημερινή φορά δεν άντεξα και με έπιασαν τα κλάματα όταν φεύγαμε από την καφετέρια, γιατί έβλεπα όλες αυτές τις παρέες και τα ζευγαράκια γύρω μου και ζήλευα, ζήλευα τόσο πολύ και δεν ξέρω τι να κάνω για να μην είμαι άλλο μόνη μου κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι με μοναδική μου συναναστροφή τους 60χρονους γονείς μου. Ειλικρινά δεν ξέρω και δεν έχω και κανέναν να με καθοδηγήσει ή έστω να με συμβουλεύσει πώς να βγω από αυτό το τέλμα. Μακάρι να μπορούσατε να νιώσετε μονάχα για δυο λεπτά το συναίσθημα που νιώθω απ' την ώρα που θα ξυπνήσω μέχρι την ώρα που θα καταφέρω να κοιμηθώ. Δεν την είχα φανταστεί έτσι την ζωή μου στα 30 ρε γαμώτο και δεν ξέρω πώς να την αλλάξω.
6
