Δεν διανοεισαι το ποσο ταυτιζομαι μαζι σου. Παρ' ολα αυτα δεν ειναι αυτος ο λογος που δε φρικαρω, αλλα το οτι πρεπει να αποδεχομαστε τον τροπο που εχει επιλεξει ο καθενας να ζει. Αν θελεις να συζητησεις τους προβληματισμους σου με καποιον που τους καταλαβαινει (μεχρι ενα σημειο, διοτι ο καθενας βιωνει διαφορετικα την καθε κατασταση), το mail μου ειναι [email protected]. Δεν μπορεις φυσικα να ξερεις αν ολο αυτο το κανω απλα για να σου πιασω την κουβεντα, αλλα μπορεις αν θελεις να προσπαθησεις να το διαπιστωσεις. Καλημερα :)
5.2.2016 | 04:18
You met me in a very strange time of my life
Εχω αφεθει στις μαυρες σκεψεις μου,εχω παρατηθει και δεν θελω να κανω κατι γιαυτο,για την ωρα εστω.Είναι συνειδητη επιλογή.Βαρεθηκα να προσποιούμαι και να χαμογελαω,να προσπαθω να φαινομαι αισιοδοξη.Ισως είναι καποιου είδους συσσωρευση ενεργειας.Δεν μπορω να καταλαβω γιατι πρεπει να φοραμε έναν ψευτικο εαυτο για να γινόμαστε αποδεκτοι.Ας μεινω μονη μου εν τελει.Προσπαθω να μην χασω την ελπιδα.Τις προαλλες βγηκα για πρωτη φορα με ένα παιδι που φαινοταν ότι του αρεσα αρκετα.Ε λοιπον, πανω στην συζητηση δεν προσπαθησα να κρυφτω,αντιθέτως απελευθερωθηκα και ισως εβγαλα μια απαισιοδοξια,η έναν προβληματισμο γενικοτερο.Ειμαι σχεδόν σιγουρη ότι γιαυτο ο τυπος απομακρυνθηκε.Υπαρχει αραγε καποιος που δεν θα φρικαρε?Γιατι οι ανθρωποι σαν και εμενα που μας αρεσει να κυκλοφορούμε τη νυχτα πινοντας μια μπυρα,χαμμενοι στις σκεψεις μας θεωρουμαστε ειδος προς αποφυγη ,ειδος τοξικο?Ισως όμως εγω το "κατεστραμμενο" ατομο εχω κατι να σου δωσω,τουλαχιστον κατι αληθινο.Επισης βαρεθηκα να κατηγορω τον εαυτο μου.Αυτη είμαι.Δεν είμαι εδώ για να σου λεω ότι όλα είναι ομορφα ροδινα και οταν με ρωτας πως εισαι να σου λεω καλα .Αλλα είμαι εδώ για να αναλυσω οντως τι νιωθω και να ΑΚΟΥΣΩ και τους δικους σου προβληματισμούς.You met me in a very strange time of my life λοιπον..
1
