ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τη τελευταία μου εργασία που ήταν 3 μήνες ένιωσα πως δεν είμαι ικανή να δουλεύω.Έδωσα τα πάντα ,όλο μου το είναι κ το χρόνο,έχασα από το άγχος 10 κιλά κ δεν εκτιμήθηκε τίποτα γιατί ο προϊστάμενος με αντιπαθούσε κ με έβαζε να κάνω λάθος κινησεις για να με διωξει ,τις οποίες εγώ δεν έκανα γιατί έβλεπα πως θα οδηγήσουν σε κάτι κακό κ του τα έλεγα αλλά αυτός μόνο ήξερε να με προσβάλει σε προσωπικό επίπεδο και όχι επαγγελματικό .Σε οτι εκανα τα ευσημα τα επαιρνε αυτος και εγω ποτε δεν υπηρχα παρα μονο στα δικα του λαθη στα οποια εριχνε σε μενα τις ευθυνες τις περισσοτερες φορες.Επαφή ιδιαιτερη με τα αφεντικά δεν είχα λογω ξένης χώρας διαμονής τους.Είχα πολύ υψηλό πόστο για την τότε ηλικία μου(22) κ δεν είχα καν πάρει πτυχιο.Εν τέλη αυτός έβαλε λόγια κ εγώ έφυγα με τη δικαιολογια οτι ειμαι μικρή ακόμα και θέλουν πιο εμπειρα στελέχη. Τέλος πάντων αυτός ο άνθρωπος με έκανε να νιώσω πως δεν είμαι ικανή να εργαστω,δεν αξίζω σαν υπάλληλος .Πριν από αυτή τη δουλειά ειχα δουλεψει 6 μήνες σε αντίστοιχο πόστο αλλά εθελοντικά για προϋπηρεσία.Απο εκείνη την εργασία δεν είχα παράπονο σε εργασιακο περιβάλλον και τα πήγαινα καλά με τη κατάλληλη καθοδήγηση που είχα.Αυτή τη στιγμή στα 23 μου κάνω μεταπτυχιακό και σκέφτομαι πολυ σοβαρά να συνεχίσω τις σπουδές μου παραπέρα.Παντα μου άρεσε το διάβασμα κ όταν ασχολουμε με εργασίες η παρακολουθβ διαλεξεις νιωθω γεμάτος άνθρωπος και όχι μισός και τιποτένιος.Με ανυσηχει όμως 1ον. Το βιοποριστικο κομματι ,καθώς ένα διδακτορικό απαιτεί χρόνια και πλήρη χρόνο αφιέρωσης 2ον. Το ανταγωνιστικό κομματι-Εδώ εννοώ πως άτομα με σπουδές στο εξωτερικό σου τρώνε τη θέση πολύ εύκολα από θέσεις διδασκαλίας και έρευνας 3ον Αν μετά το μετανιώσω ίσως θα είναι πολύ αργά να μεταβω πάλι στην αγορά εργασίας ως υπάλληλος και επίσης υποθέτω πως δεν θα προτιμηθω στιγματισμένος ως πιο θεωρητικός.