ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

συζητάμε και δίνουμε συμβουλές η μια στην άλλη, αλλά είμαστε σε άλλη φάση, πάντα ήμασταν. ίδια σχολή κι οι 2, αλλά εμένα ήταν η επιλογή μου και κάνω πράγματα στη ζωή μου, αυτή αναβλητική, χωρίς ενδιαφέροντα, με μόνη σκέψη της την Αθήνα, επειδή είναι από ένα χωριό και είναι όνειρο να πάει εκεί και τις κολλητές της που είναι από το χωριό και περάσανε Αθήνα. στην πόλη που σπουδάζουμε έχει μόνο γνωστούς κι εμένα (4ο έτος κ οι 2). με εμένα όμως δεν κάνει πράγματα, δηλαδή να πάμε για καφέ οι 2 μας ναι, αλλά άμα βγω με την παρέα μου δε θα'ρθει ή άμα είμαστε και οι 2 Αθήνα την ίδια περίοδο δε θα βγούμε ποτέ, δεν έχω γνωρίσει ποτέ τις κολλητές της και απ'όσο έχω καταλάβει εμένα δε με αναφέρει καν σε άλλους, έχω την εντύπωση ότι οι άλλοι πιστεύουν ότι είμαι απλώς στο ίδιο τμήμα με αυτήν. έχει μείνει τόσο κολλημένη στη ζωή που θα ήθελε να κάνει που αυτό που έχει τώρα δεν το εκμεταλλεύεται και μένει στάσιμη, ας πούμε ούτε μαθήματα περνάει για να φύγει να πάει Αθήνα τουλάχιστον, αλλά κάθε εξεταστική και χειρότερα. το αντίθετο από μένα που πάντα προσπαθώ και κάνω πράγματα, επίσης την παροτρύνω να έρθει μαζί μου στα μαθήματα ή αν έχει κάποια εργασία να κάνει της βρίσκω τη θεματολογία. αλλά νιώθω πως εγώ είμαι το άτομο το οποίο συμβουλεύεται γενικώς και παίρνει βοήθεια στα μαθήματα, αλλά ποτέ δε θα είμαι αυτή που θα συστήσει σε άλλον ή θα βγει για να διασκεδάσει μαζί της και δε ξέρω γιατί. ντρέπεται; αυτό με ρίχνει όμως, γιατί για να το βλέπω και να το γράφω κι εδώ σημαίνει πως συμβαίνει. σαν να μην έχω θέση στη ζωή της, επειδή δεν είμαι οι κολλητές της απ'το γυμνάσιο. ώρες ώρες νιώθω ότι με κάνει παρέα, επειδή δεν υπάρχει άλλος εδώ πέρα από γνωστούς της... τι λέτε εσείς; ευχαριστώ!!!