10.3.2016 | 15:20
Φοβόμουν.
Τόση αγάπη, κατανόηση, ενδιαφέρον. Μου φαίνονταν τόσο εξωπραγματικά. Είσαι αυτός που δείχνεις? Στ' αλήθεια ενδιαφέρεσαι? Μπορώ να σε εμπιστευτώ? Τα σκεφτόμουν τόσο πολύ όλα αυτά. Τώρα φοβάμαι, φοβάμαι πολύ περισσότερο. Βλέπω την αγάπη μας να φθίνει και νιώθω απαίσια. Εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου, εκνευρίζομαι με εσένα, γιατί σταμάτησες να προσπαθείς για εμάς και τα άφησες όλα στην τύχη. Ήταν λες και οι ψυχές μας επικοινωνούσαν. Σε θαύμαζα για αυτό που ήσουν. Με θαύμαζες κι εσύ. Με κοιτούσες μέσα στα μάτια με τόση τρυφερότητα. Μου λείπει αυτό που ήμασταν, μου λείπεις εσύ. Άραγε μπορούμε να το ξεπεράσουμε όλο αυτό?
