ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αρκούσε ένα "μην κλαις, εγώ είμαι εδώ για σένα και σ' αγαπώ". Δεν το άκουσα ποτέ όταν έπρεπε. Όταν σε χρειαζόμουν, μου έδειχνες το σκληρό σου πρόσωπο. Σε ικέτευα σχεδόν κάποιες φορές, να αλλάξεις στάση, να δώσεις μια λύση, να με βγάλεις από το μαρτύριο. Όσο υπερβολικά κι αν ακούγονται αυτά, εγώ βασανιζόμουν τις νύχτες και έψαχνα όπως όπως και όπου να ναι μια αγκαλιά, γιατί ποτέ δε μου άνοιξες τη δική σου, ενώ έβλεπες την αγωνία μου, να νιώσω λίγη τρυφερότητα και ζεστασιά. Ναι, είχα κατάθλιψη, ναι δεν έφταιγες εσύ (σε κάποια πάλι έφταιγες), ναι, δεν ήσουν υποχρεωμένος, το θέμα ήταν να θέλεις. Και αφού ήξερες να ζεις χωρίς εμένα κι έμαθα να ζω χωρίς εσένα, γιατί τώρα να σε βάλω στη ζωή μου; Επειδή τώρα θα μπορούμε ίσως να γελάμε και να περνάμε καλά; Εγώ κρατάω στη ζωή μου αυτούς που με αγκάλιαζαν προσπαθώντας να με ζεστάνουν όταν ήμουν "η βασίλισσα του πάγου"...ούτε φίλες, ούτε εσύ ήσουν δίπλα μου, μόνο η οικογένειά μου...τη "μικρή λουλού" τη συμπαθούν εύκολα όλοι...