ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε λέω έχω υπάρξει αρκετές φορές και εγώ αναίσθητη…. Πολύ αναίσθητη μάλιστα… Αλλά αυτό το πράγμα που αντιμετωπίζω καθημερινά με κάνει έξω φρενών…. Δεν είμαι ούτε πολύ θεούσα , ούτε πολύ των καλών αρχών , ούτε πολύ ευπρεπής , ούτε πολύ ροκ… Είμαι ένα νορμάλ κορίτσι 27 ετών , με ένα νορμάλ πτυχίο , που δουλεύει σε μια νορμάλ εταιρία, με ένα ΄΄ νορμάλ ΄΄ μισθό…. Πριν περίπου ένα μήνα ο ΄΄νορμάλ ΄΄ εργοδότης μου μετέφερε τα γραφεία μας Βόρεια προάστια, οπότε αναγκάζομαι να κάνω μια απόσταση Σαράντα πέντε λεπτών κάθε πρωί με το τρένο ,για να φτάσω στη δουλειά μου … ( Δε βαριέσαι… ! ) Λοιπόν, ήξερα πως υπάρχει μεγάλη αναισθησία στο κόσμο , αλλά δεν είχα καταλάβει το μέγεθος αυτής της παγωμάρας έως ότου μπήκα στο τρένο…. Το τι γίνεται εκεί μέσα , δε λέγεται… Και δε μιλάω για αυτούς που μπαίνουν και βγαίνουν… Νέους , ηλικιωμένους, μάνες με μωρά, μετανάστες, αλλοδαπούς, Έλληνες… Μιλάω για μια ξεχωριστή κατηγορία τους Έλληνάρες…. Αυτούς τους ανεκδιήγητους τύπους και τύπισσες που το μόνο που τους νοιάζει είναι η παρτάρα τους.... Προχθές απέναντι μου (όρθιες και οι δύο) μια κοπέλα γύρω στα 30, στη μέση οχτώ καθισμάτων στα οποία κάθονταν οχτώ νορμάλ τύποι ηλικίας 20-35 ετών. Ξαφνικά γίνεται κατάχλωμη και δηλώνει στη διπλανή της ευθαρσώς ότι θα λιποθυμήσει …. Οι καθήμενοι (και οι οχτώ) , ατάραχοι …Τόσο ατάραχοι που αναρωτιόμουν, αν λόγω μίας τρέλας που με διακρίνει που και που, βρίσκομαι σε παράλληλο σύμπαν και δεν το έχω καταλάβει… Έριξαν ένα βλέμμα στη κοπέλα και απλά γύρισαν από την άλλη να θαυμάσουν τη λιακάδα….(What???) Άρχισε να ωρύεται μια κυρία , γύρω στα 60 , για το που έχει φτάσει ο κόσμος και να λέει ότι μας ψεκάζουν… Να τους παρακαλάει να σηκωθεί κάποιος για να κάτσει η κοπέλα, και αυτοί σαν ζόμπι, καμία αντίδραση ( και οι 8 )…. Εγώ να κοιτάζω σε κατάσταση σοκ , και να νιώθω πως θέλω να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη … ΄΄πάτε καλά ρεεε ;;; Ξυπνήστε ρεεε ΄΄ … Όχι στη κοπέλα , σε αυτούς ..Η κοπέλα κάποια στιγμή θα συνέλθει… Αυτοί δε θα συνέλθουν, γιατί απλά είναι τόσο αποχαυνωμένοι με τα i-phone τους , τα τάμπλετ τους και τις ψεύτικες βλεφαρίδες που δεν έχουν καταλάβει τι τους συμβαίνει … Μεμονωμένο περιστατικό θα πει κάποιος… Έλα που δεν είναι …Αρκετές φορές έχω αντιληφθεί τέτοια περιστατικά με ηλικιωμένους , με γυναίκες σε ενδιαφέρουσα, με μητέρες και μωρά που μόνο απορία και λύπηση μπορούν να προκαλέσουν …Τι πάθατε οι άνθρωποι ρε; Που πήγε η ευαισθησία σας ; Που πήγε η ανθρωπιά σας;; Τι έχετε πια μέσα σας; Υπάρχει τίποτα;; Είμαι 27 ετών, και δε γουστάρω να ζω σε έναν τέτοιο κόσμο… Αντέχω να διανύω κάθε πρωί , μία απόσταση σχεδόν μίας ώρας για να πάω στη δουλειά μου… Αντέχω να έχω πάρει πτυχίο, μεταπτυχιακό , να μιλάω 3 γλώσσες και να δουλεύω με το ζόρι για 600 ευρώ.. Αντέχω να μένω σε ένα μικρό δυάρι γιατί τα έσοδα μου δε με βγάζουν για αλλού..Αντέχω να μη μπορώ να δω την οικογένεια μου όσο συχνά θέλω , γιατί ζουν σε επαρχία και λόγω οικονομικών το μόνο που αντέχω να κάνω είναι να πηγαίνω Χριστούγεννα και Πάσχα…Δεν αντέχω να περάσει μια μέρα και να μη χαμογελάσω… Δεν αντέχω να μη χρειάζεται κάποιος βοήθεια και αν μπορώ, να μη του τη προσφέρω … Δεν αντέχω να συμβιώνω με ρομπότ ανθρωπόμορφα, που νομίζουν ότι φέρονται φυσιολογικά… Δεν αντέχω να μην αισθάνομαι… Δεν είναι νορμάλ…