Προσπαθώ να είμαι συμπονετική απέναντι στα όσα έγραψες. Γτ τα κατανοώ. Κ πραγματικά το θέλω. Ομως δν μπορω να παραβλέψω πως το μονο που μπορω να δω ειναι ειναι ενα "άτιμη κοινωνία που με αδικησες". Αγαπητή δν γίνεται να κατηγορούμε για όλα τη μαύρη μας τη μοίρα. Κ δν διαφωνώ πως, σύμφωνα με όσα έγραψες, κάποια πράγματα δν σου ήρθαν βολικά. Ομως έτσι ειναι η ζωή. Σε κανέναν, μα σε κανέναν ομως, δεν έρχονται όλα βολικά. Κ για να γίνω πιο συγκεκριμένη, ειναι απλή αφέλεια ή εθελοτυφλία να πιστεύεις πως οι άνθρωποι που ίσως προέρχονται απο οικογένειες κάπως πιο ευκατάστατες οικονομικά τα βρήκαν εύκολα στη ζωή τους γτ κάποιος τους βοήθησε με τα δίδακτρα των σπουδών τους ή με τη διασκέδαση τους(αυτο κ αν με ξεπερνά!). Δλδ αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να τα αρνηθουν όλα για να ξεκινήσετε απ την ιδια βάση; -που κ πάλι θα σου πω πως η βάση ειναι σε παντελώς αλλα πράγματα, αλλα υποθέτω πως αυτο αδυνατείς να το δεις-Στη ζωή εχει σημασία τι κανουμε εμείς κ οχι τι κάνουν οι αλλοι. Ο καθενας πράττει για τον εαυτό του. Γτ σύμφωνα με τα γραφόμενα σου το μονο αξίας/μετρηςιμο ειναι το παντελώς υλικό-πρακτικό και αυτο ειτε πρεπει να στο προσφέρουν οι οικείοι σου ή να το αποκτήσεις με την εμφάνιση σου. Γτ στο τέλος νασου, τσουπ, κ η ανασφάλεια της εμφάνισης!Αυτο με τη ζήλεια πρεπει να το κοιτάξεις. Η ζήλεια μονο κακό μπορει να σου προκαλέσει κ δν βγαίνει κ πουθενά. Θα σε προέτρεπα να κοιτάξεις εσένα κ να αφήσεις τον κοσμάκη στην ησυχία του να κάνει ο,τι νομίζει δίχως κακοπροαίρετες κριτικές. Κ μην ξεχνάς πως απο μια ηλικία κ μετά εμείς ειμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, τις επιτυχίες κ τις αστοχίες μας.
14.4.2016 | 22:55
Ζηλεύω. Πολύ.
Ζηλεύω πολύ αυτούς και αυτές που έχουν ό,τι σχεδόν θέλουν χωρίς καθόλου κόπο. Που οι γονείς τους φρόντισαν γι'αυτούς, που είτε πλήρωσαν τα πανάκριβα μεταπτυχιακά τους στο εξωτερικό, είτε τα υπεργαμάτα ταξίδια/διακοπές τους, είτε τις/τους "τακτοποίησαν" σε μια καλή δουλίτσα επειδή ήταν οι ίδιοι "πετυχημένοι" ή επειδή είχαν μέσον. Ζηλεύω πολύ... που κάποιοι χωρίς ίσως φιλοδοξίες και προσπάθεια είναι ευτυχισμένοι και βολεμένοι. Το βρίσκω άδικο που προσπαθούσα πάντα να είμαι η καλύτερη σε ό,τι κι αν έκανα, που ήμουν άριστη όλη μου τη ζωή και κατάφερνα από τα 14 μου να παίρνω πτυχία και να μιλάω άπταιστα ξένες γλώσσες. Ήλπιζα ότι όλη μου η προσπάθεια μια μέρα θα ανταμειφθεί. Όμως ζούσα μάλλον στον κόσμο μου και δεν είχα ιδέα πως είναι η πραγματική ζωή. Μόνο τα λεφτά και το μέσον μετράνε. Και τώρα πια, έχοντας αποτύχει 3 φορές να πάρω υποτροφία για να κάνω μεταπτυχιακό- καθώς δεν υπάρχουν τα χρήματα και έχοντας αποτύχει σε εξετάσεις για δωρεάν μεταπτυχιακό- γιατί προηγούνταν κάποιοι άλλοι με τα φακελάκια τους, αλλά και έχοντας απορριφθεί άπειρες φορές σε δουλειές με βλακώδεις δικαιολογίες, νιώθω μια αποτυχία. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ήταν η ζωή μου όπως είναι τώρα. Σοβαρά. Βλέπω γνωστές/ούς που τα είχαν μια ζωή όλα γραμμένα να ζουν την ζωή που είχα ονειρευτεί για εμένα και πραγματικά δεν ξέρω τι πήγε τόσο στραβά με την περίπτωσή μου. Είχα την ατυχία να γεννηθώ σε φτωχή οικογένεια και να έχω όνειρα μάλλον; Fuck my life. Καταλαβαίνω ότι δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι, όμως εξακολουθεί να είναι τόσο αποκαρδιωτικό να έχεις potential, να θες να συνεχίσεις τις σπουδές σου, να θες να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις και να μην υπάρχει τρόπος. Και δυστυχώς δεν είμαι και από τους ανθρώπους που θα χρησιμοποιούσαν τους άλλους για να πετύχουν τους σκοπούς τους, αν και όπως το βλέπουν κάποιες φίλες, μόνο έτσι θα μπορούσα να καταφέρω αυτά που θέλω. Ναι πως..δεν γεννήθηκα Σκλεναρίκοβα, αλλά ξαδέρφη του χόμπιτ.
1
