ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πονοκέφαλοι, κλάματα, πανικός… Ξέρεις κάτι; Δεν μπορώ να το υφίσταμαι άλλο. Έκανα υπομονή, έλεγα θα περάσει, είχα προσαρμοστεί στην κατάσταση πιστεύοντας πως έτσι είναι αυτά. Εξάλλου, πρώτη φορά ερωτεύτηκα μέχρι τέλους. Τα πόδια μου κόβονταν στα δύο μόνο στην ιδέα ότι θα σε συναντούσα. Η πόλη, οι θέα, τα φώτα έμοιαζαν ακόμη πιο όμορφα όταν ήμουν μαζί σου. Υπάρχουν δρόμοι που δεν δεχόμουν να ξανά περπατήσω αν δεν ήμουν μαζί σου. Θυμάσαι το τραγούδι του Αντώνη Βαρδή που σου άρεσε και με κορόιδευες επειδή δεν το ήξερα; Τώρα το ακούω και δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυά μου. Και ακόμα, για να μουδιάσουν τα πόδια μου αρκεί να ακούσω το όνομά σου. Όλα αυτά τα ένιωσα για πρώτη φορά. Ίσως και για αυτό δεν μπόρεσα να διαχειριστώ καλύτερα τα πράγματα. Πέρασε καιρός, μήνες ολόκληροι. Με κλάματα, με πανικό, με φωνές, με το «δεν μπορεί», προσπαθούσαν να με πείσουν όλοι πως μου κάνει κακό και εγώ δεν το δεχόμουν. Και για να είμαι ειλικρινής, ακόμα δεν το δέχομαι. Απλά κουράστηκα. Κουράστηκα να βλέπω τον εαυτό μου έτσι. Κουράστηκα να εξαρτώμαι συναισθηματικά από εσένα. Μόνη μου είμαι. Τον εαυτό μου φέρω και μόνο. Και δεν του αξίζει το βύθισμα.Από σήμερα θα κοιτάζω τον εαυτό μου.