Δεν θες να το πιστέψεις αλλά πρέπει...κάθομαι 10 λεπτά και κοιτάζω το κενό κουτάκι και αναλογίζομαι γιατί να θέλησα να σου απαντήσω. Δεν σου κρύβω ότι έκανα εγγραφή για να απαντήσω στο post σου και τώρα είμαι εδώ και δεν ξέρω τι να γράψω... λοιπον δεν ξέρω αν θες ή αν πρέπει να το πιστέψεις. Ούτε κι εγώ μπορώ να πιστέψω ότι για πρώτη φορά μπαίνω και διαβάζω εξομολογήσεις την μία μετά την άλλη και μετά από 34 σελίδες, που ναι τις διάβασα όλες σταμάτησα στην δική σου. Στην δική σου που είναι από εκείνες που αν και δείχνει όλη την αγάπη και το πάθος σου δεν βρέθηκε κάποιος να αφήσει ένα σχόλιο. Ας είμαι εγώ λοιπον. Αν και δεν ξέρω αν θα ήθελες να σου έχει γράψει κάποιος σαν εμένα. Αν με ρωτούσε μέχρι πριν λίγα χρόνια, αν έστω με ρωτούσες πριν έναν χρόνο θα σου έλεγα δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες, θα σου έλεγα ότι όταν μια πόρτα κλείνει πρέπει να σεβαστεί τον εαυτό της και να κλείσει. Θα σου έλεγα ότι η στατιστική είναι εναντίον σου. Και εναντίον του. Εναντίον σας. Δεν ξέρω ποιος το τελείωσε, γιατί το τελείωσε, μόνο να φαντάζομαι μπορώ. Ωστόσο, η ζωή δεν είναι πάντα στατιστική. Η στατιστική λέει ότι ακόμα και να ήσασταν μαζί εκείνος θα ξαναξενοκοίταζε. Η στατιστική λέει ότι όταν θα τον αποκτούσε δικό σου μετά θα τον άφηνες. Η ζωή, ο τελευταίος χρόνος, και μια συζήτηση που τυχαία είχα κάποιες ώρες πριν διαβάσω το post με έκαναν να αναλογιστώ πράγματα και από την δική μου ζωή. Και τελικά νοιώθω μέσα σε μια στιγμή να έχω αναθεωρήσει. Ναι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, μάλλον ψέματα, οι άνθρωποι αλλάζουμε αλλά θέλει χρόνο και θέλει κόπο. Και ο καθένας θέλει τον δικό του χρόνο και τον δικό του κόπο.Δεν είμαι μάλλον ο καταλληλότερος για να δώσει συμβουλές. Αισθάνομαι όμως ότι έχω να σου καταθέσω κάτι και αν θες το κρατά, δώσε χρόνο σε σένα, δώσε χρόνο στον εαυτό σου, δώσε χρόνο σε εκείνον. Δώσε χρόνο στο ΕΜΕΙΣ που είχατε. Σεβάσου τον εαυτό σου και σεβάσου κι εκείνον και σεβάσου και το ΕΜΕΙΣ που είχατε. Θέλω να πω μην αποδίδεις κίνητρα. Για να έφτασαν μεταξύ σας εκεί που έφτασαν τα πράγματα κι εκείνος κάπως νοιώθει. Μπορεί να σου αποδίδει κι εκείνος ότι μπορείς να φανταστείς. Αλλά ξέρεις κάτι; Οι εξηγήσεις δεν καλύπτουν ανάγκες. Δώσε χρόνο σε εκείνον να γίνει ο άνθρωπος που θέλει. Και δώσε χρόνο και σε εσένα να γίνεις αυτή που θέλεις. Να γίνει εκείνος ο άνθρωπος που ερωτεύθηκες τόσο βαθιά και να γίνεις κι εσύ εκείνη που ερωτεύθηκε τόσο βαθιά. Έχετε να δείξετε ο ένας στον άλλο έστω και από μακρυά ποιοι πραγματικά είστε και αυτό ίσως σας ξαναφέρει κοντά. Δεν μπορεί με τον άνθρωπο που είναι να είναι ο άνθρωπός του και το 24/7 του. Αν ήταν θα είχε υπάρξει ούτε μια χαραμάδα ανάμεσά τους για να χωρέσεις εσύ. Και αν δεν το είχε μαζί της μέχρι τώρα δεν θα το έχει και ποτέ. Γιατί νοιώθω ότι άφησε και αφήσατε να δημιουργηθεί μεταξύ σας κάτι πραγματικά μεγάλο όπως λες.Μπορεί να κάνω και λάθος, μπορεί όλο αυτό που σου λέω να πάει αντίθετα σε κάθε λογική ή κάθε στατιστική αλλά ξέρεις στα θέματα καρδιάς μετράει πάντα η καρδιά. Και η φλόγα της. Η το μυαλό δεν έχει θέση εκεί. Δεν σου λέω να έχεις αυταπάτες, μπορεί στην τελική να ήταν απλά μαλάκας. Αλλά η καρδιά σου ξέρει. Και αν την ακούσεις θα καταλάβεις. Να την ακούσεις αγνά και ξεκάθαρα. Και όλα τα άλλα θα έρθουν. Γιατί αν όντως ήταν πραγματικά μεγάλο αυτό που ζήτασε (όπως έγραψες), τότε να θυμάσαι...πως τίποτα δεν χάνεται αν λίγο έχει ζήσει
15.5.2016 | 00:33
Δεν θελω να μην σε πιστευω, αλλα πρεπει
Δεν αντεχω αλλο να σε κοροιδευω και να με κοροιδευεις. Δεν με ενδιαφερει αυτο που εχουμε. Ημασταν πολυ πιο δεμενοι, πολυ πιο μαζι τοτε που ξεραμε και οι δυο οτι θα φυγεις απο μενα. Ηξερα τι σκεφτεσαι, πως νιωθεις. Και πανω ολα ειχες την αναγκη να τα μοιραζεσαι μαζι μου. Γιατι τοτε ημασταν ενα. Μαζι. Οι δυο μας. Οταν αποφασισες να προσπαθησεις για να ειμαστε πραγματικα μαζι, εφυγες σιγουρα απο εμενα. Δεν ξερω αν εφυγες ποτε απο εκεινη, και δεν με αφορα. Σε ξερω καλα. Μπορει να βγαζω συμπερασματα απο οτι λιγα ξερω ή βλεπω. Αλλα ξερω εσενα. Και ξερω οτι δεν θα αφησεις ποτε τον ανθρωπο σου. Ουτε το σπιτι σου. Ειστε τοσο μαζι! Μπορει να μην το συνειδητοποιεις αγαπη μου. Αλλα ετσι ειναι. Τιποτα δεν εχει αλλαξει, ουτε προκειται. Θα εισαι παντα εκει. 24/7. Οπως ησουν παντα. Και φοβασαι να το παραδεχτεις, και φοβασαι να μου το πεις. Και δεν μου λες τιποτα ή μου λες ψεμματα αγαπη μου. Κι εγω καταλαβαινω τα ψεμματα. Και δεν μιλαω. Για να μην σε στεναχωρησω. Γιατι ξερω οτι προσπαθεις να με προστατευσεις. Αλλα δεν καταλαβαινεις οτι ετσι με διωχνεις.Θελω να κοιμαμαι και να ξυπναω μαζι σου...μου ελεγες καποτε. Τωρα δεν θελεις. Τωρα ζεις τη στιγμη. Αλλα η στιγμη ειναι στιγμη. Και τελειωνει. Το ηξερα παντα οτι δεν θα ειμαστε μαζι. Δεν σε πιστεψα; Δεν με επεισες; Οι πραξεις σου; Gut feeling? Δεν ξερω τι απο ολα. Οπως και να ειναι αυτη τη στιγμη η κατασταση, ελπιζω να καταλαβαινεις οτι μεσα απο ολο αυτο θα βρειτε τον εαυτο σας και θα φτιαξετε τη σχεση σας οπως πρεπει να ειναι. Μονο με εκεινη μπορεις να εισαι ευτυχισμενος. Αφησε με λοιπον κι εμενα να επικεντρωθω στην επομενη μερα της ζωης μου. Παντα ηξερα οτι θα ειμαι μονη μου. Ετσι κι αλλιως.Ας τελειωσουμε εδω. Ετσι οπως εχει γινει η σχεση μας, δεν εχει νοημα πια. Δεν με ενδιαφερει να ειμαι στη ζωη σου. Η ζωη σου ειναι εκει που ειναι. Δεν χρειαζεται να ξερω, δεν θελω. Δεν σε ρωταω καν τι κανεις.Δεν εχουμε τι να λεμε πια αγαπη μου. Νιωθω οτι δεν θελω να συνεχισουμε ετσι. Δεν θελω να θυμαμαι αυτο απο εσενα. Δεν θελω να μου μιλας και να μην πιστευω ουτε μια λεξη. Θελω να θυμαμαι παντα αυτο που ειχαμε καποτε. Ηταν ομορφο, πολυ...Και μεγαλο.
1
