ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
21.5.2016 | 16:16

Το restart ποτε γινεται?

Ειμαι αντρας. Στα 30 μου σημερα.. Δε θυμαμαι μια στιγμη πραγματικης χαρας στη ζωη μου.Σπουδασα,τελειωσα κι ομως νιωθω σαν να μην εχω κανει τπτ. Στα 24 μου βρηκα το πατερα μου πεθαμενο .. Απο τοτε αλλαξε η ζωη μου... Ολα τα βαρη πανω μου... Παλεψα να βρω δουλεια .. Εφτασα να δουλευω απ τις 7 το πρωι μεχρι τις 11 το βραδυ για 40 ευρω.. Σημερα που γραφω ειμαι στο 0.. Με υποχρεωσεις να.τρεχουν και με 0 ευρω στη τσεπη.. Δεν εχω απογοητευτει απλα δε βλεπω κατι να πιαστω... Αυτος που εφερνε λεφτα σπιτι ειμαι εγω..Τωρα πως θα ζησει η μανα μου μεχρι να ερθει το 19 να παρει την πενιχρη της συνταξη? Πως θα πω στη κοπελα.μου που τη λατρευω οτι δεν εχω μια ..ουτε για ενα καφε.. Να πορευτω στη ζωη μου πως? Που θα βρω μεροκαματο οταν δεν κινειται τπτ... Εχει ο θεος... Αλλα δεν εχω μαθει σ αυτο... Στην επετεια δλδ..προτιμω να πεθανω περηφανος...με το κεφαλι ψηλα ..αυτα
7
 
 
 
 
σχόλια
Από όλα αυτά κρατάω το ότι λατρεύεις την κοπέλα σου, πολύ μου αρέσει να διαβάζω τέτοια! Είναι μια καθημερινή συζήτηση αυτή, δυστυχώς όσο δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, όσο οι φόροι είναι στα ύψη, όσο δεν κινείται χρήματα δύσκολα θα αλλάξει αυτό, δεν είναι εξολοκλήρου στο χέρι μας. Οι περισσότεροι είμαστε στην ίδια φάση, πολλοί δουλεύουν και δεν πληρώνονται, άλλοι δε βρίσκουν δουλειά εξαρχής, όλοι θέλουμε να βοηθήσουμε τους δικούς μας, νιώθουμε ότι δε δίνουμε αρκετά στον σύντροφό μας, χανόμαστε απ΄τους φίλους μας γιατί δε βγαίνει ο καφές... Θέλει τεράστια υπομονή και πολύ κουράγιο αλλά θα τα καταφέρουμε! :)
Κουράγιο θέλω να σου ευχηθώ για τις δοκιμασίες που περνάς και να σου πω οτι δεν είσαι μόνος. Πολλές φορές κλεινόμαστε στον εαυτό μας και νομίζουμε οτι μόνο εμείς περνάμε δύσκολα. Το παράλογο είναι οτι μας πιάνει και μια αδικαιολόγητη ντροπή που δε μας τα έφερε όλα δεξιά η ζωή, με αποτέλεσμα να μην συζητάμε και να στερούμαστε έστω και την παραμικρή βοήθεια.Γι'αυτό λοιπόν ανασκουμπώσου, γιατί υπάρχουν κοινωνικές δομές που μπορούν να βοηθήσουν έστω στο ελάχιστο στον αγώνα σου. Δεν είναι ντροπή, μια μικρή ανάσα, κάποια διαφορά θα κάνει. Ψάξε μέσω του δήμου σου για το κοινωνικό παντοπωλείο, μέσω της πρόνοιας για κάποιο επίδομα ή ασφάλιση αν η μαμά σου είναι άπορη, ακόμα και σε ΚΕΠ μπορούν να σε κατευθύνουν.Αν δεν έχεις χρόνο για όλη τη χαρτούρα, ζήτα βοήθεια από την κοπέλα σου ή κάποιον εξυπηρετικό υπάλληλο-υπάρχει ακόμα κόσμος που ενδιαφέρεται, βοηθά και κάνει τη δουλειά του. Καλή τύχη και υπομονή, θα'ρθουν καλύτερες μέρες.
Scroll to top icon