ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έφτιαξα λογαριασμό κατευθείαν για να απαντήσω.Εγώ -νομίζω- ξεπέρασα την κατάθλιψη κάπου αρχές του 16 και περάσαμε μαζί 3 χρόνια.Καταρχήν δεν ξέρω αν είσαι άντρας ή γυναίκα,αλλά να ξέρεις κατάθλιψη μπορεί να προκληθεί και από ορμονικές διαταραχές,από θυρεοειδή,από πολλά που ούτε φανταζόμαστε.Εμένα για παράδειγμα με κατέστρεψαν τα αντισυλληπτικά,αργότερα έμαθα παίζει ρόλο και ο θυρεοειδής..Το πρώτο πράγμα που θα σε συμβούλευα να κάνεις είναι να βρεις ένα γιατρό (ενδοκρινολόγο?μάλλον),να του πεις τι συμβαίνει και μετά να κρίνει εκείνος αν θα κάνεις εξετάσεις ή αν θα σε στείλει σε ψυχολόγο κτλ.Όσον αφορά για φάρμακα που διάβασα πιο κάτω,προς Θεού μην πάρεις τίποτα χωρίς να έχεις ρωτήσει γιατρό.Μπορεί να μην χρειάζεσαι καν χάπια.Ξέρω ότι όταν έχεις κατάθλιψη είναι δύσκολο να ασχοληθείς να ψαχτείς,να βγεις απτο σπίτι και να μιλήσεις με κόσμο (κρίνοντας από μένα πάντα) αλλά πρέπει να πιέσεις τον εαυτό σου να το κάνει.Πρέπει να πιέσεις τον εαυτό σου πολύ.Να μιλήσει γιαυτό,άρα να το αποδεχθεί,να κάνεις εξετάσεις,να ακολουθήσεις την όποια θεραπεία,Θα σε βοηθήσει πολύ αυτό.Εγώ ήμουν κλεισμένη μέσα στο σπίτι όλη μέρα,κουρτίνες κλειστές,φώτα κλειστά,και απλά έκλαιγα.Δεν ήθελα όχι να βγω απτο σπίτι,ούτε απτο κρεβάτι να σηκωθώ και όταν έπρεπε να βγω έξω για κάποια δουλειά ή κάτι το σκεφτόμουν μέρες το τι θα κάνω.Απ'την ώρα που θα πατήσω το πόδι έξω και θα με δει ο γείτονας μέχρι στο λεωφορείο που θα μπω,εκεί που θα πάω,όλα.Στην αρχή πήγαινα σε ψυχολόγο-φίλη,μετά επειδή ήταν και φίλη δεν αισθανόμουν καλά να μιλάω γιαυτό οπότε και σταμάτησα.Και διάβαζα όλη μέρα στο ίντερνετ τρόπους να το βγάλω αυτό από πάνω μου.Και για μένα ήταν το πρώτο βήμα (ντάξει πέρα απτο γιατρό που με παρακολουθούσε).Αυτό που λένε ότι η αποδοχή είναι το πρώτο βήμα ισχύει.Στην αρχή μου λέγανε ότι έχω κατάθλιψη και έκλαιγα και έλεγα όχι,αλλά με τον καιρό έμαθα να το λέω μόνη μου "έχω κατάθλιψη και προσπαθώ να το ξεπεράσω".Και σε κοιτάνε όλοι περίεργα όταν το λες,και νομίζουν το λες για να κερδίσεις την προσοχή,αλλά μόνο κάποιος που το έχει περάσει ξέρει πόσο δύσκολο είναι να πεις "έχω κατάθλιψη".Το επόμενο βήμα μου ήταν να βρω ένα χόμπυ,οτιδήποτε να μου αρέσει και να περνάω καλά.Ασχολιόμουν με το χόμπι μου συνέχεια,ψαχνόμουν γιαυτό άρα δε σκεφτόμουν τη "μίζερη ζωή μου" και σιγά σιγά το χόμπι έγινε η σχολή μου και αργότερα η δουλειά μου.Προσπαθούσα πολύ γιαυτό,και στη σχολή πήγα με σκοπό να κοινωνικοποιηθώ κυρίως,φυσικά κάνοντας κάτι που μου αρέσει.Και φτάσαμε φέτος,αρχές του χρόνου,να με θυμάμαι να κλαίω από χαρά αυτή τη φορά και να λέω στην φίλη μου "είμαι καλά,σκέφτομαι ότι θέλω να βγω έξω και είμαι καλά με αυτό,θέλω να αρχίσω να βγαίνω πάλι".Και το ένα έφερε το άλλο και σιγά σιγά θεωρώ την ξεπέρασα.Λέω θεωρώ γιατί όπως είπα σε γιατρό δεν πήγα,ειδικά όσο ήταν βαρβάτη η κατάσταση,έβγαλα μόνη μου το πόρισμα ότι είμαι καλά γιατί είδα την αλλαγή στον εαυτό μου.Δεν έκλαιγα πια (που είναι το πιο σημαντικό για μένα,γιατί βασάνιζα τον εαυτό μου με τη σκέψη αγαπημένων μου προσώπων να πεθαίνουν),ήθελα να βγαίνω απτο σπίτι και να μιλάω με κόσμο,ήθελα να φροντίζω τον εαυτό μου και να μου πάρω καινούρια ρούχα και τέτοια χαζά που μου ήταν όμως σημαντικά και το βασικότερο,ήμουν χαρούμενη.Συγνώμη για την κειμενάρα,μου είναι πολύ πρόσφατο και είχα πολλά να πω.Ό,τι γράφω είναι απλά η εμπειρία μου και το ότι εγώ δεν πήγα σε ψυχολόγο δε σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να πάει κανείς.Καταλαβαίνω ότι πολλοί το περνάνε διαφορετικά,εγώ απλά την άποψη μου είπα.Σου εύχομαι ειλικρινά να το ξεπεράσεις! :)