ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λέει δεν ειναι καλά, δεν ξέρει τι του γίνεται, δεν τον ευχαριστεί τίποτα, αισθάνεται λες και είναι σε κατάθλιψη. Λέει με λατρέυει και δεν θέλει να με χάσει. Λέει με θέλει. Αλλά...θέλει να βρει τον εαυτό του. Τι είναι αυτό που του λείπει..τι είναι αυτό που έχει ανάγκη. Δεν θέλει λέει να με πληγώσει. Μου εξομολογήθηκε ότι έκανε πριν 3 μέρες κάτι με κάποια. Φαινόταν η αηδία στο πρόσωπο του. Δεν ήταν ο εαυτός του λέει.. Όλα αυτά..μετά από 3 μηνες. Περίμενε 3 μήνες να μου τα πει. 3 μήνες αναμονής, λόγω διάφορων σοβαρών θέματων. Δεν έκατσα ουτε μια στιγμή να του θυμώσω πραγματικά ή να κάτσω να κρατήσω μούτρα. Περίμενα υπομονετικά τη κατάλληλη στιγμή που θα ένιωθε εκείνος οκ να μιλήσουμε γι'αυτο το θεμα. Δεν είμαστε σε σχέση.. ΛΕΕΙ όμως πως θα ήθελε να είμαστε μαζί, αλλά δεν ξέρει.. Όταν άρχισε να μου τα λέει όλα αυτά, ένιωσα την ανάγκη να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω. Με κοιτούσε μες τα μάτια σαν να προσπαθούσε να δει αν τον καταλαβαίνω. Φοβισμένος. Τον φίλησα. Ενέδωσε για λίγο και μετά τέλος. Τραβήχτηκε και συνέχισε από εκει που είχε μείνει και ολοκλήρωσε με τα παραπάνω που σας είπα. Δεν έδειξα τίποτα, στεναχώρια..θυμό κτλ Εκείνος αντιθέτως βούρκωσε και μου είπε πως δεν θέλει να επηρεαστεί(?!), πως θέλει να βρει τον εαυτό του και νιώθει άσχημα γιατι δεν θέλει να με χάσει και να με πληγώσει. Τον αποχαιρέτησα με ενα χαμόγελο και όταν έφτασα σπίτι ξέσπασα. Και ερωτώ.. Τι να κάνω; Προσπαθώ να τον καταλάβω αλλά μου φαίνονται κάποια πράγματα τόσο ασύνδετα μεταξύ τους. Πως γίνεται να λες οτι λατρεύεις καποιον αλλα δεν θες να ειστε μαζι γιατι ψάχνεις να βρεις ποιος εισαι; Δεν μπορώ συνέχεια να τον δικαιολογώ, φοβάμαι ότι λέει κουλαμάρες αλλά ταυτοχρόνως φαινόταν και τόσο ειλικρινής όταν μιλούσαμε.