Είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Και πού να φθάσεις στα 40 να δεις πώς είναι, να μην υπάρχει ώρες ώρες ούτε το άτομα να σου τείνει την κρύα χειραψία που αναφέρεις (εκτός των επαγγελματικών υποχρεώσεων). Όποιος δεν το βιώσει σε αυτή τη διαχρονική εξέλιξη της ζωής, δεν είναι ικανός να το αντιληφθεί, γι' αυτό καμία φορά όσα γράφονται από άτομα των μεγαλυτέρων κλάσεων φαίνονται ολίγον εξωπραγματικά για τους μικρότερους. Εύχομαι όλα να αλλάξουν με ένα μαγικό τρόπο.
17.7.2016 | 00:21
Μεγαλώνουμε και αφήνουμε τις ψυχές μας να πεθάνουν.
Ροκανίζουμε την ώρα στην καθημερινότητά μας με βαρετά πράγματα, λες και περιμένουμε κάτι..Όπως περιμένεις στο σαλονάκι του ιατρείου μεχρι να μπεις στο γιατρό και διαβάζεις παλιά κουτσομπολίστικα περιοδικά, ίσα να περάσει η ώρα της βαρετής αναμονής..Στα 30 σου και να μη ζεις,ομως;Να είσαι σαν τον ηλικιωμένο που έχει πεθάνει η ψυχή του..Οι παρέες κι αυτές δεν έχουν πια την παλιά τους θέρμη..Απο τις δεκάδες ατόμων της φοιτητικης ζωης, σου εχουν μεινει 1-2 φίλοι να πίνεις έναν καφέ στη χάση και στη φέξη και έπειτα ο καθένας αποσύρεται στο σπίτι του,στη δουλειά του, στα τρεξίματα και τις έγνοιες.Πως εχει συμβει οι συνταξιουχοι να ειναι πιο δραστηριοι απο εμάς;Φταίει η κρίση και η ανεργια που σε αναγκαζει να κοψεις τα πολλα πολλα;Μα εδώ κοπηκαν και τα λιγα λιγα...Τα απλά και όμορφα..Οι κουβεντες με φιλους στο παρκο με μια μπυριτσα απο το περιπτερο και ενα τσιγαρο κρυφο.Το ονειρο...Τα σχεδια..Η χαρά...Οι όμορφες κουβέντες..Οι αγκαλιές με τους φίλους και τους πρώτους έρωτες, που έμοιαζαν να κρυβουν μεσα το "για πάντα"..Και γίναν τώρα κρύες χειραψίες και βλέμματα στο άπειρο.Γιατί να μπαινουμε σ'αυτο το λαθος καλουπι μεγαλώνοντας..;
1
