Εχει μια δοση αληθειας αυτο που λες, οτι δλδ οι ανθρωποι γινομαστε πολλες φορες ωφελιμιστες και μεσα απο τις κοινωνικες μας συναναστροφες επιζητουμε να καλυψουμε προσωπικες ή ιδιοτελεις αναγκες. Αυτο ομως ισχυε ανεκαθεν, δεν ειναι κατι καινουριο.Οπως σε αφουγκραζομαι, πιστευω οτι ειναι πιο ιδιαιτερο και προσωπικο το θεμα σου. Αυτη τη στιγμη, βιωνεις τις ανθρωπινες σχεσεις με αυτο τον τροπο -και δεν εξαιρεις ουτε την οικογενεια-, για καποιο προσωπικο λογο. Μαλλον ειναι γενικοτερα περιοδος ενδοσκοπησης για σενα και βρισκεσαι σε ανοιχτο διαλογο με τον εαυτο σου. Εαν ειναι ετσι, ειναι παρα πολυ λογικο να μη σε ικανοποιουν οι σχεσεις του σημερα, οπως επισης ειναι δυσκολο για τους αλλους να σε νιωσουν σε αυτη τη φαση και να θεωρεις οτι δεν σε καταλαβαινουν. Μιλας για διπολικη διαταραχη και καταθλιψη. Πηγες σε καποιο ειδικο; Κανεις συνεδριες; Αν εισαι σε θεραπευτικο κυκλο, το 'κλεισιμο' αυτο στον εαυτο σου ειναι απολυτως φυσιολογικο, μη σου πω και απαραιτητο για να κανεις την αναθεωρηση σου. Ενδεχομενως να προσπαθεις να κανεις μονη σου την εσωτερικη δουλεια που χρειαζεται, οποτε να εισαι μη διαθεσιμη για τους αλλους, ωστε να εχεις τον απαραιτητο χρονο και χωρο.Τελος, μιλας και για προδοσια, κατι που προφανως αναφερεται σε πολυ προσωπικη εμπειρια και εκει δεν μπορω να σε διαφωτισω. Μια εμπειρια ομως που προξενει ενα τοσο δυνατο συναισθημα, οσο η προδοσια, ειναι ενα καλο εναυσμα για τον επαναπροσδιορισμο της τακτικης σου στις διαπροσωπικες σχεσεις και επαφες.
17.8.2016 | 15:50
.
Νοιωθω πως δε θελω να εχω πια φιλικες ή ερωτικες σχεσεις με κανενα. Προτιμω να ειμαι μονη μου. Ολοι ανεξαιρετως με προδωσαν. Απο οικογενεια, φιλες, στη σχολη, οι αντρες. Νοιωθω πως δε μπορω να εμπιστευτω πια κανεναν. Πως παντα ολοι θα κοιτανε τον εαυτο τους και στο τελος θα σου δωσουν μια κλωτσια να πεσεις στον γκρεμο. Κανεις δε νοιαζεται πραγματικα για μενα. Και μη μου πειτε οτι νοιαζεται η οικογενεια διοτι το μονο που κανει ειναι να μου χειροτερευει την ψυχικη μου υγεια. Θελω να ειμαι μονη μου. Να διαβαζω μονη μου, να τρωω μονη μου, να βγαινω μονη μου, να ψωνιζω μονη μου, να εμπιστευομαι τον εναν που δεν θα με προδωσει ποτε δηλαδη τον εαυτο μου. Ειναι μηνες τωρα που βρισκομαι σε φαση καταθλιψης και διπολικης διαταρραχης. Αλλα δεν νοιωθω πως αυτη μου η αποψη ειναι απο την καταθλιψη. Ολοι θα σταματουσατε να θελετε τετοιους φιλους, τετοια οικογενεια κτλ μετα αποσα εχουν κανει. Ομολογω οτι ειναι καποιες μερες (μια τον μηνα ισως και διμηνο) που μου ερχεται μια ορεξη να παρω τηλεφωνο καποιον (οποιονδηποτε) και να βγω μαζι του. Αλλα τον υπολοιπο καιρο θελω να ειμαι μονη και μου τη δινει να ερχονται ή να με παιρνουν τηλ. Ειναι οντως ολος ο κοσμος γεματος υποκριτες και προδωτες; Ή μονο η δικη μου ζωη ειναι για τον @@.
1
