ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω γιατί γράφω. Γραφω για εσάς που ήσασταν σε μια μεγάλη σχέση και χωρισατε, σε μια σχέση αληθινή και βαθύτερη με τον άλλον. Όμως παρόλα αυτά δεν καταφερατε να είστε μαζί και χωρίσατε. Περνανε τα χρόνια , οι μήνες και ακόμα η σκέψη ενος ατόμου σας βασανίζει ακόμα. Σας καίει, σας φθείρει. Ειλικρινά μπορώ να σας καταλάβω όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται αυτό. Πονάς πονάς και ακούς τους γύρω σου να σου λένε "να προχωράς με τη λογική " . Είναι βίαιο αυτό. Γιατί ενώ θες έναν άνθρωπο , ανάμεσα σε τόσους να μην μπορείς να τον έχεις για πάντα η και καθόλου; Είναι άδικο να σπαραζεις με λυγμούς τα βραδια στο μαξιλάρι σου για ένα και μοναδικό πρόσωπο και να μη το έχεις στη ζωή σου. Ζεις πάντα με το απωθημένο του, αυτο το ανολοκλήρωτο η το ολοκληρωμένο που δεν διήρκεσε. Προσποιησε ότι τον μισείς, ότι τον έχεις ξεχάσει και είναι συνεχώς μέσα σου στις σκέψεις σου, στα ονειρα σου. Και πόση ευτυχία όταν τον βλέπεις στα ονειρα σου και ταυτόχρονα πόση θλίψη να στον κλέβει η πραγματικότητα όταν ξυπνάς. Το αγαπας για πάντα και το ψάχνεις παντού στους άλλους ανθρώπους προσπαθώντας να το αντικαταστησεις.. Μάταια.Μια συμβουλή έχω να δώσω που την διάβασα σε κάποιο σχόλιο κάπου εδώ" προχωρήστε με τη λογική, το συναίσθημα θα το βρουμε αλλου και θα είναι καλύτερα, άλλωστε τα πιο βαθιά συναισθήματα είναι ριζωμένα στην ψυχή". Ξέρω πόσο άδικο και σκληρό ακούγεται αυτό αλλά κάποιες φορές είναι η μονη λύση.