ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα ειμαι 22 χρονών φοιτήτρια και ανεργη..έχω δωσει 2 φορές πανελλήνιες και τη 2η φορα περασα οχι στην 1η μου επιλογη αλλα σε μια σχολη που μου αρεσει πολυ.... και για αυτο το λογο κοντευω να την τελειωσω με αριστα στην ωρα της...που θελω να καταληξω...ανεκαθεν ημουν το παιδι που αγαπουσε το διαβασμα και ειχε ως βασικη του υποχρεωση αυτο και ως κυρια χαρα του τις επιτυχιες σε αυτο...οχι βεβαια οτι δεν ειχα παρεες και φιλους αλλα καθε φορα που στραβωνε κατι και χαλαγε καποια φιλια....κλεινομουν στον εαυτο μου...και προσπαθουσα να περναω καλα μονη μου! και το πετυχαινα...οταν περασα φοιτητρια στην πολη μου βεβαια...συνειδητοποιησα πως η χαρα της ζωης ειναι να εισαι με αλλους ανθρωπους να βγαινεις και οχι να εισαι κλεισμενος σε ενα σπιτι με μονο ενδιαφερον το διαβασμα.....ημουν ευτυχισμενη ωσπου η παρεα αποδειχθηκε να μην πω τι και μετα απο 1,5 χρονο ξαναμεινα μονη...σε αυτο το διαστημα ερωτευτηκα για πρωτη φορα (σχεσεις ψιλοειχα πιο μπροστα αλλα οχι κατι σοβαρο)...επομενως συνεχισα να ειμαι ευτυχισμενη εχοντας την σχεση μου κυριως και κανα δυο φιλες περιστασιακα...αυτο κρατησε ενα χρονο...επειτα χωρισα και με πηρε για τα καλα απο κατω...το ριξα λοιπον στο διαβασμα ξανα και στο γυμναστηριο για να ξεσπασω....τους στοχους μου τους πετυχα....αλλα δυστυχως τωρα νιωθω πιο μονη απο ποτε...οι φιλες μου ειναι περιορισμενες και αυτες ανα διαστηματα λειπουν στα μερη τους...οι σχεσεις που ειχα απο τοτε δεν ηταν κατι αμαν..κοινως δεν εχω κατι τωρα...η αδελφη μου εκανε οικογενεια και εφυγε απο το σπιτι.... το αποτελεσμα.....εγω στο σπιτι με τους γονεις μου που μονιμως βρισκουν ενα λογο να μαλωνουμε...........................Και καπου εδω λεω τι κανω στραβα που οι αλλοι κανουν σωστα...???Καθε μερα ειναι ιδια με την προηγουμενη..η ψυχολογια μου παει απο το κακο στο χειροτερο....δεν αισθανομαι σε τιποτα χρησιμη..αισθανομαι βαρος στους γονεις μου..και το χειροτερο αισθανομαι οτι γκρινιαζω χωρις να μπορω να αλλαξω με καποιο τροπο την κατασταση...αλλες φορες το παλευω και αλλες απογοητευομαι για τα καλα...εψαξα για δουλεια μπας και δουλεψω οπως τα προηγουμενα καλοκαιρια αλλα τζιφος!....δεν αντεχω αλλο .....πανω που πιστευα οτι ειχα αρχισει να χαιρομαι την ζωη μου....εμεινα εγω και ο ευατος μου παλι και δεν θελω σε καμια περπτωση να αποκτησω τις παλιες συνηθειες..παρακαλω να ανοιξει η σχολη για να συναναστραφω με λιγο κοσμο...σε τετοιο σημειο...παλια δεν με πειραζε η μοναξια γιατι δεν ηξερα πως ειναι να ερωτευεσαι, να βγαινεις συχνα εξω με τις φιλες σου και να περνας καλα...τωρα ομως που το μαθα και δεν εχω τιποτα απο αυτα με πειραζει διπλα...σαν η ζωη να μου τα δινει ολα με το σταγονομετρο και σαν μην φτανει αυτο λογω των πολλων ωρων που ειμαστε μαζι εχω και τους καβγαδες για βλακωδης λογους μς τους δικους μου.....νομιζω οτι το κλειδι σε ολη την υποθεση ειναι να βρω μια δουλεια για να αισθανθω λιγο χρησιμη...να ανεξαρτητοποιηθω και να γνωρισω και λιγο κοσμο....αλλα εχω και σε αυτο το θεμα τις φοβιες μου (ξερω δεν ειναι δικαιολογια αυτο και πρεπει να τις αντιμετωπισω)..δεν τεμπελιαζω ισα ισα αλλα δυσκολευομαι πολυ για να κανω την αρχη σε καποια πραματα..αλλοτε τα καταφερνω και αλλοτε τα αποφευγω...συγγνωμη αν σας κουραζω με ολα αυτα που γραφω απλα θα ηθελα και μια δευτερη αντικειμενικη γνωμη απο ενα ατομο που δεν ειναι μεσα στην ολη κατασταση!