12.9.2016 | 10:39
Απέραντη Θλιμμένη Ανταρκτική
Δεν είμαι καλά σήμερα. Νιώθω ένα σφίξιμο. Δεν ξέρω τι άλλο χρειάζεται να κάνω για να αποδεχτώ πως έχουμε τελειώσει. Το κατανόησα, το ανάλυσα, το δέχτηκα. Αλλά το συναίσθημα μου δεν λέει να φύγει. Είσαι πάντα εκεί, σαν μια σκέψη που έμελλε να μου κρατάει συντροφιά - κι ας διάλεξες να μην είσαι ο ίδιος εκεί στην πραγματικότητα. Με πονάει που δεν μπορώ να σου μιλήσω. Μου λείπουν όλα. Όσο κι αν προσπαθώ να σεβαστώ την δική σου πλευρά, για μένα ακόμα κάτι δεν έχει τελειώσει. Και δεν προχωράνε τα πράγματα όπως θέλω και σε άλλους τομείς για να πω εντάξει θα ξεχαστώ λιγάκι. Θα περάσει το ξέρω. Είμαι σε ένα παγόβουνο που σιγά σιγά λιώνει και μετά μένει μόνο κενό. Που να θέλω να πάω αν όχι να γυρίσω σε σένα; Τουλάχιστον το βράδυ θα δω τον Αγγελάκα ζωντανά, θα χορέψω, θα πιω, θα είμαι με φίλες και πιστεύω αυτό θα με κρατήσει ψηλά, να μην βυθίζομαι άλλο σε ένα απέραντο τοπίο από πάγο και απόσταση, που δεν το έχω διαλέξει πλέον εγώ.