13.9.2016 | 18:19
Σιδεράκια ή αλλιώς μοναξιάς συνέχεια
Πέρασα δύσκολα τα 2 πρώτα φοιτητικά μου χρόνια. κυρίως γιατί λαμβάνω τα προβλήματα δραματικά και κλείνομαι μέσα. ερμητική απομόνωση. άντεξα όμως. και φέτος είπα να μαζέψω το μυαλό μου και να πραγματοποιήσω δύο επιθυμίες μου. να βάλω σιδεράκια και να βρω δουλειά. Σιδεράκια έβαλα, πριν λίγες ώρες μάλιστα. Αν και έβαλα εκείνα που δε φαίνονται, τα σύρματα φαίνονται. Και ναι φαίνονται. Ομολογώ το περίμενα πιο ανώδυνο το αισθητικό ''μπαμ''. Μόλις άκουσα τη λέξη ''τελειώσαμε'' κατάλαβα πως δε πρόκειται να βρω δουλειά. Τόσο ονειροπόλος που έψαχνα και δουλειά σε καφετέρια. Και ήμουν κοντά στο να βρω. Φοβάμαι πλέον τη μοναξιά μου. Τρέμω να κοιτάξω πίσω. Βεβαίως είναι ο χώρος της σχολής. Αρχή κοινωνικοποίησης και κοινωνικότητας για φοιτητές. Αλλά αλλιώς τα σχεδίαζα, αλλιώς τα ήθελα. Δε ξέρω πως θα μοιάζει ο νέος συμβιβασμός. Να περιμένω ένα χρόνο ακόμη. ο ένας χρόνος είναι ένας χρόνος. Μάλλον περισσότερος από δραματικός είμαι αδύναμος.
