ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
25.10.2016 | 11:13

Ματαιότητα

Είμαι η Inanna και δεν είμαι καλά. Έχω προσπαθήσει τόσο πολύ για όσα ήθελα και δεν μου βγήκαν. Μεγαλώνω και δεν είναι αυτή η ζωή που ονειρεύτηκα, ποιανού είναι θα μου πείτε, το ξέρω! Συνήθως διαβάζουμε εδώ μέσα για ανθρώπους που φοβούνται να ανοιχτούν, να ρισκάρουν, που μένουν στα ίδια και αναρωτιούνται πότε θα αλλάξουν τα πράγματα. Εγώ πέρασα στην άλλη πλευρά, φοβόμουν και εγώ, αλλά έκανα άλματα, αντιμετώπιζα τους φόβους μου, πήρα ρίσκα, κυρίως προσωπικά, κάποια βγήκαν για λίγο και μετά χάλασαν, κάποια δεν έχουν βγει ακόμα. Κουράστηκα όμως. Δεν έχω και έναν άνθρωπο δίπλα μου μετά απ' όλα αυτά και αυτό το κενό με επηρεάζει πολύ τελικά. Νιώθω πολύ κουρασμένη, ψυχολογικά. Τώρα και πάλι προσπάθεια, για μια καινούργια άχαρη, σκληρή δουλειά, μονάχα για την επιβίωση. Είναι δύσκολα για όλους, το ξέρω, αλλά φοβάμαι πως έχω χάσει την διάθεση, δεν βρίσκω πια τον λόγο να προχωρήσω. Η ψυχοθεραπεία έχει βοηθήσει, αλλά πόσο πια να περιμένεις κι από εκεί, όταν δεν υπάρχουν κι οι κατάλληλες ευκαιρίες. Σαν να πηγαίνω χαμένη αισθάνομαι. Όλα είναι φάσεις και περνάνε, αλλά όταν έχεις κάνει υπερπροσπάθειες και δεν έχεις ούτε καν τα βασικά, ε δεν είναι και το πιο εύκολο ρε γαμώτο! Και κατάλαβα πως αυτά που έδωσα είναι περισσότερα από όσα πήρα πίσω στην ζωή μου μέχρι τώρα. Ήθελα μόνο κάπου να το πω. [ευχαριστώ για την παρέα κατά καιρούς]
8
 
 
 
 
σχόλια
H ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας για όλους μας .Οι εκπλήξεις της ζωής άλλοτε ευχάριστες άλλοτε δυσάρεστες ..Δεν έχουμε πάντα την ίδια ψυχολογία, κάποτε πέφτουμε κάποτε ξανασηκωνόμαστε .Ίσως η υπερπροσπάθεια να μας στερεί πολύτιμη δύναμη ,ίσως το άγχος για να αντεπεξέλθουμε ορθά σε όλα τελικά μας λυγίζει .Είμαστε άνθρωποι, με τις αδυναμίες μας ,τους φόβους μας τα θέλω και τα μπορώ μας .Φάσεις του μυαλού μας είναι όλα ,όταν το μυαλό σου ΘΕΛΕΙ ,ΜΠΟΡΕΙ να χαμηλώσει τους τόνους και να χαλαρώσει .Βασική προτεραίοτητα είναι το άτομο σου και οι στόχοι σου με ρίσκο ή χωρίς με άγχος ή όχι όλες οι λύσεις είναι μέσα στο κεφάλι σου και το μόνο δύσκολο είναι να τις ενεργοποίησεις και ΟΧΙ να τις βρεις .Δεν εξαρτάται το εσύ σου από την παρουσία κάποιου στη ζωή σου για να νιώσεις καλά ,όταν θα είσαι σε θέση να το κατανοήσεις αυτό τότε και αυτός που θα έρθει θα έχει πάρει τη θέση που του πρέπει δίπλα σου .Δύναμη ,αισιοδοξία και ελπίδα γιατί όλα αύριο μπορεί και ΘΑ ΕΙΝΑΙ καλύτερα!!!
Συμμερίζομαι απολύτως όσα γράφετε, χορτασμένη ομοίως από ματαιωμένα ρίσκα και προσωπικές "σφαλιάρες". Ωστόσο, νομίζω ότι αυτά που σήμερα μας κάνουν να νιώθουμε αδύναμοι, είναι εκείνα που θα μας προσφέρουν την πιο ανθεκτική και δυνατή εκδοχή του εαυτού μας στο μέλλον.Όπως λέτε, είστε ήδη μαχήτρια με περγαμηνές κι αυτό θα εξακολουθήσετε να κάνετε, να μαζεύετε περγαμηνές ζωής, εμπειρίες και σοφία. Ξέρω, είναι μέρες που κι εγώ αναρωτιέμαι αγανακτισμένη, "πότε θα γίνει λίγο πιο εύκολο, πότε τα πράγματα δε θα προκύπτουν μόνο μέσα από τόνους δυσκολίας;" Θα γίνει κι αυτό. Κι εσείς θα είστε τότε γερή και δυνατή να το απολαύσετε. Φανταστείτε πώς θέλετε να δείτε τον εαυτό σας, αφού θα έχει προσπεράσει αυτή τη φάση ζωής. Ήταν ωραίο κι ανθρώπινο που μοιραστήκατε μαζί μας τα σκοτάδια σας.ΥΓ. Άντε, μη μου πέφτετε, γιατί λατρεύω να διαφωνούμε στα σχόλια.. ;D
Inanna, το έγραψα και τις προάλλες σε μία εξομολόγηση, ότι στις μέρες μας, είμαστε όλοι εξαντλημένοι ψυχικά, συναισθηματικά, ερωτικά, επαγγελματικά, σε όλους τους τομείς για να μην τα πολυλογώ. Και αυτό είναι κάτι που το κατανοώ πλήρως (μην σου πω συμπάσχω κιόλας). Καταλαβαίνω και την απογοήτευση και την απελπισία που μπορεί να σε πιάνει. Όλα μα ΟΛΑ αυτά είναι εντελώς ανθρώπινα και καθόλου μεμπτά.Θεωρώ ότι κάνεις κάτι πολύ καλό για τον εαυτό σου ήδη, εφόσον πηγαίνεις σε ειδικό. Μοιράσου και αυτές τις σκέψεις σου μαζί του/της. Σίγουρα θα μπορέσει να σε βοηθήσει περισσότερο από εμάς εδώ, αφού σε ξέρει και θα ξέρει πως να σε καθοδηγήσει.Στο θέμα του συντρόφου, ένα θα σου πω. Ό,τι και να λένε πως όταν νιώσεις καλά με τον εαυτό σου θα βρεις και έναν σωστό σύντροφο, ισχύει, αλλά ισχύει εν μέρει. Είναι σίγουρα θέμα διάθεσης και αυτοπεποίθησης, αλλά μην κοροϊδευόμαστε, είναι και θέμα συνθηκών και τύχης. Γιατί ο καθένας μας μπορεί να βρει έναν άνθρωπο δίπλα του, το πρόβλημα είναι αν θα βρει τον σωστό άνθρωπο δίπλα του.Έγραψα πάλι το σεντόνι μου :) Θα πάνε όλα όπως τα εύχεσαι, θα δεις. Βάλε προτεραιότητες και λύνε ένα πρόβλημα την φορά. Μην τα βάζεις όλα μαζί στο κεφάλι σου, γιατί έτσι είναι πιο εύκολο να πελαγώσεις. Εγώ είμαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό θα έχεις άλλη ψυχολογία και θα είσαι πολύ πιο χαρούμενη!
Μην επιτρέψεις τη ματαιότητα της τωρινής σου φάσης -γιατί περί φάσεως πρόκειται- να ματαιώσει τα όνειρά σου. Αν οι επιθυμίες σου είναι δυνατές, θα στεριώσουν, και όταν ξανασηκωθείς θα είσαι και πάλι ετοιμοπόλεμη.Όλοι χρειάζονται μια περίοδο επούλωσης και ξεκούρασης πού και πού. Κατά τη διάρκειά τους βιώνουμε μια εκκαθάριση των άχρηστων απωθημένων μας και μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε πραγματικούς στόχους από στόχους-φαντάσματα - κανείς δεν είπε ότι αυτό έρχεται χωρίς πόνο. Το να ανοίγεσαι και να ρισκάρεις να πληγωθείς είναι γενναίο, αλλά καλύτερο από την αδράνεια.Μη δειλιάζεις και μη μετανιώνεις τίποτα. Πάρε τον χρόνο σου. Κάνε και την ψυχοθεραπεία σου - αλλά από μόνη της δε θα κάνει πολλά, απλά αναπληρώνει το κενό που δημιουργεί η έλλειψη επαφής μέσα σου. Ένα πρωινό θα ξυπνήσεις με άλλη διάθεση και όλα θα μπουν σε μία σειρά. Ο χρόνος είναι καλός γιατρός. :-)
Γεια σου Inanna!Πολύ καλά έκανες και τα είπες :)Είναι κατανοητό το ότι κουράστηκες απ' την προσπάθεια, μην το βάλεις κάτω όμως - όπως ξέρεις είναι φάσεις και περνάνε, και κανείς δεν ξέρει τι (θετική) έκπληξη μπορεί να τον περιμένει στην επόμενη στροφή. Λες ότι η ψυχοθεραπεία έχει βοηθήσει. Συνοδεύεται με κάποιο φάρμακο; Κι εμένα, όταν έπασχα από αγχώδη διαταραχή και πίστευα ότι θα πεθάνω, η ψυχοθεραπεία βοηθούσε αρκετά αλλά κάποτε έπιανε ταβάνι. Τότε ήταν που ένα αντικαταθλιπτικό (αντι-αγχωτικό στην περίπτωσή μου) έκανε όλη τη διαφορά. Πολλές ευχές και περιμένουμε νέα σου :)
Scroll to top icon