ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασαν σχεδόν 4 μήνες.. Δεν σε ενόχλησα μετά από εκείνο το πρωινό, δεν σε ξαναείδα, δεν σου ξαναμίλησα. Όταν έχεις τελειώσει για κάποιον, έχεις τελειώσει . Με το ζόρι δεν γίνεται, το σέβομαι. Δεν είναι η αξιοπρέπεια (από τούτη δεν έχω), αλλά η αγάπη μ για σένα που με κράτησε μακριά από χαζά τηλεφωνήματα, δεν ήθελα να σου χαλάω την διάθεσή και να είμαι απλά ένα βάρος στην συνείδηση σου. Έβγαλα με ζήλο μια εικόνα προς τα έξω ότι είμαι καλά , ξέρω ότι έφτασε σε εσένα . Στόχος μου ήταν αν καμιά φορά οι τύψεις σου χτυπάνε την πόρτα να παρηγορείσαι, να σκέφτεσαι "καλά είναι μωρέ" και να τις προσπερνάς. Δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου αυτό το διάστημα, κατάλαβα πολλά . Τώρα λοιπόν καταλαβαίνω πόσο πολύ σε αγαπούσα και σε αγαπάω, ούτε εγώ ο ίδιος δεν το ήξερα αυτά τα 5 χρόνια. Δεν νομίζω να καταφέρω ποτέ να σε ξεπεράσω και ας μου λέει η λογική και ο "κανόνας" ότι θα γίνει , ότι ο χρόνος θα τα λύσει όλα. Το εξομολογούμαι εδώ γιατί ντρέπομαι να το πω αυτό σε κάποιον. Όλοι θα γελάσουν και θα μου πουν ότι και εγώ θα έλεγα στην θέση τους "Ξεκόλλα,προσπάθησε να προχωρήσεις , ξέρεις πως πάνε αυτά κάποια στιγμή θα περάσει".. Μάλλον δεν θα περάσει...