ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ολοι παιδιά ειμαστε κατά βάθος!!Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει η ζωή!!Τι θα προσπαθήσουμε να υπερνικησουμε!!Βλεπω στην εκκλησία μια μητέρα να φέρνει το γιο της,μεγάλο παλικάρι,με το αναπηρικό καρότσι!!Στην προσπάθεια της να τον κοινωνήσει δυσκολεύτηκε παρα πολυ,αγκαλιάστηκαν στη μέση του διαδρόμου και εκείνη έκλαψε!!Ο γιος της την κοίταξε με λατρεία και ήταν σαν να ήταν οι δυο τους μέσα σε μια κατάμεστη εκκλησία!!Επειτα συνέχισαν και κοινώνησε!!Οι γονείς μακαρι να προσφέρουν παντα ότι μπορούν περισσότερο!!

Συμφωνώ ότι πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος ως γονέας, αλλά ποιος γνωρίζει το αίσθημα της μητρότητας/πατρότητας προτού το ζήσει; Επιπλέον, και αυτό, ως ευθύνη κάποια στιγμή κουράζει...Τα παιδιά πάντα θα έχουν παράπονα από τους γονείς. Όταν ζεις με κάποιον για τόσα χρόνια θα υπάρξουν και οι μαύρες σελίδες, δε θα είναι όλα ρόδινα. Έτσι είναι οι μακροχρόνιες σχέσεις - αποδομείς και ζεις τον άλλο σε όλο το βάθος, μήκος και πλάτος του. :-)Επίσης λογικό είναι, στο φάσμα των συνθηκών διαβίωσης που προσφέρονται, σε βάθος χρόνου να παρατηρούμε τις όποιες "ατέλειες". Στο -υποκειμενικό πάντα- φάσμα κάποιου άλλου, οι συνθήκες που μας δυσαρεστούν θα μπορούσαν να είναι το ανώτερο στάνταρντ. Πάντα βρίσκεται κάτι μικρό να εκτιμήσεις όταν σκεφτείς ότι "υπάρχουν και χειρότερα".

Πείτε τα παιδιά... Πρώτα γίνονται γονείς και μετά παλεύουν με την ανοργανωσιά τους και την έλλειψη προγραμματισμού τους.

Όταν ο κόσμος αναπτύξει αρκετά τη συνείδησή του, την υπευθυνότητα και την ευφυΐα του στο θέμα της αναπαραγωγής, αυτό θα σημάνει το τέλος της ανθρωπότητας.Να μπει στις προφητείες παρακαλώ, μαζί με τον Παΐσιο.

Αν είχατε μεγαλώσει με οικονομική δυσχέρεια και είχες και τη φροντίδα των γονέων σου, για σοβαρό λόγο, πόσα ψχολογικά θα είχες; Μήπως πρέπει να εκτιμήσεις αυτά που έχεις κάποια στιγμή, γιατί τέλεια κατάσταση δεν υπάρχει;