ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και κάποιο καιρό διαβάζω το τμήμα των εξομολογήσεων της lifo. Δεν μπορώ να μη προσέξω ότι ίσως το μεγαλύτερο τμήμα των εξομολογήσεων αυτών αποτελεί η δυσφορία των ανθρώπων οι ψάχνονται για να βελτιώσουν τη προσωπική τους ζωή. Για να μην παρεξηγηθώ θα πω ότι δεν είμαι ιδιαίτερα μεγάλος. Είμαι 22 χρονών. Αλλά έχω κάποιες εμπειρίες οι οποίες μου δίνουν το θάρρος, αν θέλετε, να βγάλω κάποια συμπεράσματα για τις κοινωνικές σχέσεις. Διαβάζοντας σχόλια σε εξομολογήσεις νεαρών αντρών οι οποίοι νιώθουν δυσφορία για την έλλειψη ερωτικού συντρόφου, βλέπω δηλώσεις του τύπου '' δεν έχετε κουραστεί να βασανίζεστε και να μιζεριάζετε επειδή δεν έχετε γκόμενα. Βγείτε έξω και διεκδικίστε. Ζήστε.'' Εγώ με τη σειρά μου έχω να πω στοτς ανθρώπους αυτούς που ''μιζεριάζουν'' ότι καλά κάνουν. Έχουν δίκιο να νιώθουν σκληρή την έλλειψη ερωτικού συντρόφου στο πετσί τους για πολλά χρόνια. Καλά κάνουν αν νιώθουν ανεπιθύμητοι σε μία πολύ μεγάλη μερίδα γυναικών. Γιατί είναι. Πολύ σωστά κάνουν που κρύβουν το γεγονός ότι είναι σινγκλ ή που δε λένε λεπτομέρειες για τη προσωπική τους ζωή. Τους προτρέπω να συνεχίσουν να ψάχνουν ''σιωπηλά'' για τον άνθρωπο με το οποίο θα θέλουν να μοιραστούν τη καθημερινότητά τους. Γιατί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του περίγυρου, όταν σε βλέπει με συνοδό τότε όλα μέλι γάλα. Όταν είσαι μόνος ή πόσο μάλλον αν ''παραδέχεσαι την αδυναμία'' να βρεις μία σύντροφο ζητώντας από γνωστούς να σε συστήσουν , τότε αρχίζει μία κριτική.Για τους άνδρες δε, η κριτική αυτή είναι πολύ σκληρή. Λίγο θέλει πριν αρχίσει η εκτόξευση ακόμα και υπονοούμενων περί ομοφυλοφιλίας. Πριν κάποια χρόνια πίστευα σε μια πιο χολυγουντιανή εκδοχή μιας ερωτικής σχέσης, έχοντας κακομάθει τον εαυτό μου σε πολύωρα ακούσματα ερωτικών τραγουδιών. Είχα σκοπό να γράψω και άλλα, γνωρίζω όμως ότι θα καταβάλω και τον εαυτό μου και τον πιθανό αναγνώστη. Ζητώ συγνώμη για τη μιζέρια που βγάζει το ποστ, απλά κάποιες καταστάσεις στη ζωή δεν συνοδεύονται από τη θαλπωρή και την αγάπη που περιμένεις.