ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω κ ενα χρονο κ κατι εχω χωρισει απ τη μακροχρονια σχεση που ειχα και, αν εξαιρεσουμε κατι μικρα φλερτ, δεν εχω κανει τιποτα με καποιον αντρα απο τοτε, ουτε σχεση, ουτε σεξ γενικα. Σεξ ετσι κ αλλιως δεν μπορω να κανω τοσο ευκολα με τον οποιονδηποτε, κανω στα πλαισια σχεσης, δηλαδη με καποιον που εμπιστευομαι κ για τον οποιο νιωθω κατι εντονο. Οι γυρω μου το θεωρουν περιεργο που ειμαι τοσο καιρο χωρις σχεση κ μου κανουν σχολια του στυλ "ελα να βγουμε, μπας κ βρεις κανενα γκομενακι" ή "καλα κανενας δεν σ αρεσει?πως γινεται?" ή "δεν εχεις βαρεθει να εισαι μονη σου?" κλπ. Ειλικρινα δεν καταλαβαινω γιατι στους περισσοτερους ανθρωπους υπαρχει η αντιληψη οτι για να εισαι ολοκληρωμενος κ ευτυχισμενος πρεπει να εχεις συντροφο. Δε λεω ρε παιδια, ειναι πολυ ωραιο να εχεις εναν συντροφο που τον αγαπας κ αυτος το ιδιο κ ειστε ευτυχισμενοι κ αν εμφανιζοταν στη ζωη μου ενας ανθρωπος που να με εκανε να νιωθω ετσι, εννοειται πως θα επεδιωκα να κανω σχεση μαζι του(αν ηθελε κ αυτος φυσικα), αλλα εφοσον δεν υπαρχει κατι τετοιο, γιατι πρεπει να αναλωνομαι σε ανουσιες κ βαρετες σχεσεις? Πρεπει να κανω σχεση με ανθρωπους για τους οποιους δεν νιωθω κατι εντονο, απλα για να λεω οτι εχω σχεση? Βλεπω γυρω μου κοπελες να χωριζουν απο μακροχρονια σχεση κ σε μια βδομαδα να εχουν βρει καινουργιο συντροφο κ να το παιζουν ερωτευμενες κ λεω οκ, εχουμε φτασει στο σημειο να πιστευουμε οτι το να ερωτευτεις ειναι τοσο ευκολο, οσο το να πεταχτεις μεχρι το περιπτερο. Απ την αλλη, εχω φιλες που εχουν σχεσεις κ μου λενε οτι βαριουνται να βγουν με τον συντροφο τους, ή μιλανε για αυτον με μια υποτιμηση, που με κανουν να ντρεπομαι για λογαριασμο τους. Εχει ευτελιστει η εννοια του ερωτα κ της αγαπης μεσα απο τις σημερινες σχεσεις, ιδιαιτερα τις σχεσεις των νεων. Κ σας ρωτω ρε παιδια, αυτα τωρα ειναι σχεσεις? Κ θα επρεπε εγω να ζηλευω κατι τετοιες σχεσεις?Τι να την κανω ρε παιδια μια τετοια σχεση? Εγω θελω σοβαρα πραγματα. Θελω να θαυμαζω τον ανθρωπο μου, θελω να ειμαι τοσο αφοσιωμενη σ αυτον που να μην βλεπω κανεναν αλλο γυρω μου. Θελω να χαιρομαι στην ιδεα οτι θα τον δω, οχι να δυσανασχετω. Κ οχι αυτα που λεω δεν ειναι ουτοπικα. Δεν ειναι τοσο δυσκολο να βρεις καποιον που να σε κανει να νιωσεις κατι πολυ εντονο, σιγουρα ομως αυτο δεν μπορει να συμβαινει στη ζωη ενος ανθρωπου καθημερινα. ΔΙκαιωμα της καθε κοπελας κ του καθε αντρα να διαλεγει συντροφο με οποια κριτηρια θελει, το οτι ομως η πλειοψηφια των ανθρωπων σημερα κανει πολυ ευκολα σχεσεις, δεν σημαινει οτι οι υπολοιποι που εχουμε καποιες παραπανω απαιτησεις ειμαστε περιεργοι ή εχουμε προβλημα. Δεν ζηταω τον ουρανο με τ αστρα, αλλα σιγουρα δεν μου αρκει κιολας το να ειναι ο αλλος ωραιος για να δεσμευτω μαζι του. Για την ακριβεια, αδιαφορω για την εμφανιση. Αν ο αλλος μου κανει το κλικ σαν ανθρωπος, δεν μετραει τιποτα αλλο για μενα. Για να μου κανει ομως ο αλλος το κλικ σαν ανθρωπος, πρεπει πρωτα να τον γνωρισω. Κ για να τον γνωρισω, χρειαζεται χρονος. Δεν μπορω λοιπον καθε βδομαδα να ερωτευομαι αλλον. Κ δεν θελω κιολας. Μια χαρα περναω κ μονη μου. Δεν εχω καμια αναγκη να εγκλωβιζομαι σε δηθεν σχεσεις ή να υποκρινομαι οτι ειμαι ευτυχισμενη με τον εκαστοτε συντροφο μου, απλα κ μονο επειδη δεν εχω το θαρρος να χωρισω.