(Γνήσιες αστές , η εκνευριστική φιλότεχνη , το αποτυχημένο σκυλοτράγουδο)
Γνήσιες αστές
Το Αλεξάνδρα στην Πατησίων , πάντα φάνταζε στα μάτια μου ως το ιδανικό μέρος για να δεις γνήσιους αστούς προχωρημένης ηλικίας .Οι γυναίκες πάντα είναι καλοντυμένες συνοδεύονται από φίλες τους (πόσο τέλειες είναι αυτές οι φιλίες που έχουν νικήσει τον χρόνο ;) και είναι συνήθως φλύαρες .Πριν χρόνια είχα βρεθεί στην απογευματινή παράσταση μια ταινίας που δεν θυμάμαι –άρα μάλλον δεν θα με συγκλόνισε – στο σινεμά Αλεξάνδρα .Ήταν η επόμενη μέρα της δολοφονίας του διοικητή του Ι Κ Α ,από τον σύζυγο της ερωμένης του και όλη η Ελλάδα μιλούσε για αυτό .Δυο γυναίκες άνω των εξήντα πέντε στον προθάλαμο του σινεμά , επιδίδονταν σε ένα φαρμακερό πινγκ πονγκ ατάκας , για το συγκεκριμένο θέμα με τέτοια ένταση θυμίζοντας δεκαπεντάχρονες που σχολιάζουν τον Robert Pattinson .Κρυφάκουγα γιατί αγαπάω τόσο πολύ τις ατάκες των άλλων ώστε μου το συγχωρώ .
Μόνο οι ρυτίδες τους και το άψογο στυλ πρόδιδαν την ηλικία τους , ο λόγος τους είχε τον αέρα δρομέα που δεν είναι έτοιμος να παρατήσει τα όπλα ανεξάρτητα από το νούμερο που δείχνει το κοντέρ.
Πριν μήνες στην προβολή του Another year είχα καθίσει δίπλα σε δυο ηλικιωμένες .Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα γυρίζει η μια από αυτές και λέει στην φίλη της «Έχω και την δορυφορική , την θέλω και λίγο να μην ξεχνάω τα αγγλικά .Με έχουν φάει όμως τα τούρκικα φέτος , δεν έχω καθόλου χρόνο …
Κυριαρχεί η άποψη ότι το να γερνάς στην επαρχία είναι πολύ καλύτερο. Ότι δεν σου λείπει τίποτα γιατί δεν θες τίποτα .
Πραγματικά εκτιμώ τους ανθρώπους που αποζητούν την ένταση της ζωής και δεν καταθέτουν τα όπλα σε οποιαδήποτε ηλικία. Όπως αυτές οι γυναίκες στο σινεμά, όπως εκείνη η γυναίκα με το ροζ σκελετό γυαλιών πριν μερικές σε ένα καφέ στο Κολωνάκι που ξεφύλλιζε το Vanity Fair με εξώφυλλο τον Justin Bieber. Μου ήρθε να της πω «Είσαι σαν ηρωίδα του Almodovar» αλλά φυσικά ντράπηκα …
Η εκνευριστική φιλότεχνη
Στέκομαι μπροστά από τον πίνακα the hard man του John Crabtree μέρος της συλλογής του Γιώργου Οικονόμου , που εκτίθεται αυτές τις μέρες στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων.
Ο πίνακας με έχει απορροφήσει για ένα ανεξήγητο λόγο .Καθώς τον κοιτάζω νομίζω ότι ο ιδρώτας του άντρα θα αρχίσει να τρέχει σιγά ,σιγά και η σκόνη του ανθρακωρυχείου θα μας αναγκάσει όλους να μισοκλείσουμε τα μάτια , όπως ακριβώς αυτός.
Έχουμε και τα τυχερά μας οι άσχετοι με την ζωγραφική. Μπορούμε να φανταζόμαστε ότι θέλουμε .Από το τριπάκι που έχω πέσει με βγάζει η φωνή μια γυναίκας .Είναι γύρω στα πενήντα κρατάει από το μπράτσο ένα δύσμοιρο άντρα ,που φαίνεται να βαριέται μέχρι θανάτου , και ουρλιάζει στο τηλέφωνο «ΠΛΟΥΣΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ,Κλαίρη μου» .Επαναλαμβάνει την λέξη πλούσια τόσες πολλές φορές και τόσο δυνατά που ο φύλακας της ρίχνει κοφτές ματιές. Νομίζω ότι αν συνεχίσει θα χτυπήσει ο συναγερμός .
Μετά από λίγα λεπτά στο δεύτερο κτίριο της Πινακοθήκης ,συναντώ και πάλι το ζευγάρι .Στέκονται μπροστά από ένα πίνακα με τίτλο Memories of calm .Ο άντρας ετοιμάζεται να τινάξει τα μυαλά του από πλήξη (έχει αρχίσει να καθαρίζει τα μυωπικά του γυαλιά με ένα χαρτομάντιλο και κοιτάει το ταβάνι ) εκείνη με το ένα χέρι έχει σχεδόν βυθίσει τα νύχια της στο μπράτσο του και με το άλλο εξακολουθεί να μιλά στο κινητό. Τον φαντάζομαι τα βράδια να περνάει τα χέρια του πάνω από το λαιμό της κοιμισμένης γυναίκας του και να τα απομακρύνει γρήγορα λέγοντας από μέσα του μια βουδιστική προσευχή …
Το αποτυχημένο σκυλοτράγουδο
Από τα ηχεία του ταξί ακούγεται το μεταμεσονύχτιο σαββατιάτικο πρόγραμμα του Ντέρτι Fm. Τώρα παίζει ένα άγνωστο σκυλάδικο που θα ήθελε να είχε την τύχη του σουξέ αλλά δεν υπάρχει πιθανότητα. Το ρεφρέν δεν είναι πιασάρικο , οι στίχοι μιλούν για έναν παντρεμένο άντρα που τον παράτησε η γυναίκα του αλλά αυτός θέλει να ξαναγυρίσει στο γάμο γιατί έχει πολύ σοβαρούς λόγους .Με κάνει να σκέφτομαι ότι μάλλον στην μέση πρέπει να βρίσκονται παιδιά για αυτό θέλει ντε και καλά να γυρίσει πίσω. Είναι αστείο .Αν ένα σκυλάδικο σε αναγκάζει να σκέφτεσαι σαν οικογενειακός σύμβουλος έχοντας πιει μόνο δύο ποτά , τότε είναι άξιο της μοίρας του. Το σκυλάδικο πρέπει να μην σε βάζει σε σκέψεις , να είναι ανάλαφρο και να χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά του κάγκουρα ή στο μικρό κομματάκι καγκουριάς που όλοι μας έχουμε κρυμμένο .
Έχουμε κολλήσει στην κίνηση της Πειραιώς –«φιλαράκι , ούτε την Πρωτοχρονιά τέτοια κίνηση»-έξω από ένα γνωστό στριπτιτζάδικο Παρατηρώ τους πορτιέρηδες .Είναι γύρω στα τριάντα πέντε και κάθονται σε δυο σκαμπό δίπλα στην ανοιχτή πόρτα της εισόδου. Βαριούνται τόσο πολύ που θυμίζουν ήσυχους μαθητές στο μάθημα της οικιακής οικονομίας την τελευταία ώρα της Παρασκευής Λίγο ακόμα και θα αρχίσει να τρέχει σάλιο από τις άκρες των χειλιών τους
Το αποτυχημένο σκυλάδικο τελειώνει και επιτέλους ξεκολλάμε . «Κομματάρα εεε ;;» μου λέει ο ταξιτζής .Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο τυχεροί ώστε τους αρέσουν τα πάντα…
σχόλια