ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νομίζεις ότι είσαι σε καλό δρόμο ψυχολογικά, με χρόνια ψυχοθεραπεία, βρίσκεις τον εαυτό σου και τα σχετικά, όλα είναι όμορφα. Γνωρίζεις αυτόν που νομίζεις ότι είναι ο ένας, και όλα από όμορφα, γίνονται τέλεια. Τρως τη σφαλιάρα γιατί δεν είναι. Είναι πολύ λιγότερα απ' όσα ένιωθες, και δε σου φέρθηκε και σωστά. Και νιώθεις σκατά. Και αναθεωρείς όλα όσα νόμιζες ότι ήξερες και είχες αποδεχθεί για τον εαυτό σου. Και νιώθεις ότι είσαι στο μηδέν. Πιο κάτω από εκεί που ήσουν πριν τον γνωρίσεις. Και αναρωτιέσαι αν θα καταφέρεις να ορθοποδήσεις ψυχολογικά. Και να βρεις έναν άνθρωπο να εκτιμήσεις και να σε κάνει να νιώσεις όπως ο άλλος. Αλλά να σε εκτιμάει αυτή τη φορά. Και αναρωτιέσαι αν η ευτυχία σου θα έρθει μόνο αν γνωρίσεις κάποιον άλλο. Tραγικό. Και δεν κάνεις τίποτα για τον εαυτό σου. Πέρα απ' τη δουλειά και κάποιες εξόδους έχεις κλειστεί σ΄ένα σπίτι και λίγα σε κάνουν να χαρείς. Θέατρα, σινεμά και βιβλία. Και σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι. Και δεν έχεις διάθεση να κάνεις τίποτα για σένα. Και αναρωτιέσαι μήπως όντως είσαι ρηχός και δεν έχεις ενδιαφέροντα, πέρα απ' τις ατέρμονες, βασανιστικές εσωτερικές σου αναζητήσεις.Και μια μέρα λες βρε μήπως να ασχοληθώ με κάτι ομαδικό? Ένα άθλημα, ένα χόμπι? Πείτε καμιά ιδέα. Κάτι που να με βγάλει απ' το σπίτι και απ' αυτό το βύθισμα το εσωτερικό. Ευχαριστώ :)