ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εσύ, που δύεις με την λαμπρή ηλιαχτίδα του ήλιου και ανατέλλεις με τον αυτή σβήνοντας στα βουνά σαν να μην υπήρξες ποτέ. που δεν υπήρξες. εκεί που θα όλοι θέλαμε, εδώ. Κάτι συχνά συνηθισμένο για έναν εκλεπτυσμένα σημαντικό άντρα της υψηλότατης υποχρεωτικής θέσης σου να παίρνει τέτοιο αφάνταστο βάρος ζωής μα όμως και ολότελα σπάνιο.Και ακόμα είσαι εδώ μετά απο αυτά τα χρόνια, εκεί, να μας πάρεις απο το χέρι, απο το πυκνό σκοτάδι της θλιβερής καθημερινότητας στον κόσμο του "μπορώ".Γεννήθηκες γεμάτος απο τραγωδίες, μίσος απο πολλούς και εσωτερικό πόνο μα είχες πάντα συντρόφους να σε καθοδηγούν στη ζωή. Ποτέ δεν κλαψούρισες ούτε ταράχτηκες. Έχασες τον πατέρα σου, και όπως ο ήλιος πεθαίνει κάθε μέρα για να ξαναγεννηθεί την επόμενη έτσι και εσύ ξαναγέννησες την κυριαρχία στην χώρα σου.Ενιαία στιβαρός σαν τον ανθεκτικότερο διορίτη έζησες την ζωή σου που δεν ελάχιστα θυμώσουν μέσα στο πάζλ των γεγονότων που έπαθες.Και όμως έπειτα απο ένα ιλιγγιώδης ταξίδι σύνδεσες όλα τα κομμάτια και έλυσες το πρόβλημα.Μα αντίθετα με τον ήλιο...δεν έσβησες ποτέ, κάτι που πάει εναντίον της ισορροπίας, της τάξης, της αλήθειας και τα ίδια τα ιδεώδη της γενέτειρας σου. Πήγες κόντρας ακόμα και στην ίδια την χώρα σου, ίσως γιατί ήρθες να μας διδάξεις μια νέα αλήθεια, μια νέα τάξη και μία ανανεωμένη ισορροπία που να μας αγκαλιάζει, σε μια σπηλιά και να μας γαληνεύει.Εσύ, που νίκησες το χάος, δείχνοντας του το υπέρλαμπρο πολύκαρπο διαπεραστικό φως μέσα απο το παντοδύναμο αίσθημα δικαιοσύνης που είχες. Εσύ, που πλούτισες τα παιδικά μας χρόνια με αυτό, δείχνοτας έλεος, ακόμα και στους χειρότερους εχθρούς σου. Κάποιοι έμαθαν την απαράμιλλη ομορφιά της φύσης σου, ηρέμησαν όπως το πιο αγνότερο ρυάκι του εδάφους και έγιναν ένα με αυτό.Σε αγαπάμε, Ατέμ.