Σ΄ ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν το δαλιανιδικό οικοσύστημα του Ρετιρέ συνδέεται με ένα λεπτό παλλόμενο νήμα με τις κασσαβετικές αντιστίξεις, τους φθαρμένους από την καθημερινή τριβή μικροαστούς του Carver, με τον σκοτεινό απόηχο των υστερικών ηρωϊδων του Ταχτσή.
μ’ ότι δηλαδή εξημερώθηκε και μετά απλά εκφυλίστηκε.
δεν έχει σημασία τόσο το καλλιτεχνικό πρόσημο όλων αυτών των προσπαθειών για μένα. όλοι τους πλησίασαν τον αυτοακυρωμένο μικροαστό επιχειρώντας να φωτογραφίσουν την αμορφωσιά του, τη ματαιωμένη του κακομοιριά, την αιχμάλωτη ζωή του. ενδεχομένως να του συγχώρεσαν και την αναξιόπιστη υστεροβουλία του.
βλέπω ας πούμε τα recut Retire βιντεάκια στο μπλόγκ των intviduals και δε, μπορώ παρά να σκεφτώ πως ο ο χορτασμένος και μη συμπλεγματικός καλλιτεχνικά Δαλιανίδης θα καταλάβαινε πόσο μεταμοντέρνος υπήρξε αθελά του και θα χαιρόταν για τη μετατροπή του Ρετιρέ σ’ ένα αέναο ψηφιακό κύβο του Ρούμπικ. συμπέρασμα;
ρίξε εσύ το ψηφιακό βότσαλο, μωρό μου, κι όλα τ’ άλλα θα γίνουν μόνα τους.
σχόλια