19.4.2017 | 14:51
.
Καλησπέρα.Είμαι 21 χρόνων και σπουδάζω πάρα πολύ μακριά από τους γονείς μου.Ποτέ δεν ήμουν από τα παιδιά που αν έφευγαν για λίγες μέρες από τους γονείς τους, έκλαιγαν ή δεν ήθελαν. Ισα-ισα!Δεν είμαστε από τις οικογένειες που είναι τρομερά δεμένοι και κάνουν πράγματα μαζί, αλλά πάντοτε υπήρχε αγάπη, σεβασμός και συνήθως δεν υπήρχαν εντασεις. Εγώ, λοιπόν, όταν συμπληρωνα το μηχανογραφικό μου θεώρησα ότι δε θα είχα πρόβλημα να σπουδάσω αρκετά μακριά.Ώσπου κατέληξα να σπουδάζω 16 ώρες μακριά από τους δικούς μου και εννοείται ότι τον πρώτο καιρό ήμουν χάλια ψυχολογικά.Το πρόβλημα όμως είναι ότι έφτασα δεύτερο έτος και αν περάσει έστω και μια μέρα χωρίς να μιλήσω στο τηλέφωνο με τους δικούς μου ώστε να βεβαιωθώ ότι είναι καλά, δυσκολεύομαι να κοιμηθώ το βράδυ.Στην ιδέα ότι μπορεί να πάθουν κάτι και εγώ να λείπω και να μην μπορώ να βοηθήσω τρελαίνομαι.Δε θέλω να γυρίσω στο πατρικό μου, απλώς δεν μπορώ να χωνέψω την απόσταση και το ότι δεν μπορώ να τους δω όποτε θέλω.Όλο αυτό με επηρεάζει σε κάποια φάσεις πάρα πολύ ψυχολογικά και ήθελα να το μοιραστώ γιατί δεν το θεωρώ φυσιολογικό και ντρέπομαι να μιλήσω αλλού για αυτό.
